Brief aan mijn jarige zelve.

Brief aan mijn jarige zelve.

12 januari 1991, dag op dag 27 jaar geleden zag Ester Depret in Gent het levenslicht. Zevenentwintig jaren staan er ondertussen op de teller. (En ik moet toegeven dat ik het voor de zekerheid nog even heb nagerekend. De eerste tekenen van jongdementie, zou het?)

27, of ‘Twenty-something’ zoals men zich in de 21^ste eeuw voorstelt, zonder de eigenlijke leeftijd te willen prijsgeven. Voor velen een gevoelige kwestie, zo blijkt. Ik voel de hete adem van tram 3 in mijn nek blazen en het maakt me nerveus. Dat het allemaal veel te snel gaat.

27, noem me gerust een strontverwende millennial. Zelf hou ik het liever op jongvolwassene. Ik kom niets tekort, en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Een prachtig gezin, een fantastisch huis en een boeiende job. Dat ik dit alles voor mijn 30^ste bereikt hebt, maakt dat ik een stevige fundering heb om verder te bouwen. Weinig redenen om te klagen, me dunkt.

Mijn hoofd zit vol grootste plannen, maar de eerlijkheid gebiedt mij u te vertellen dat ik noch de tijd, noch de moed vind om ze uit te werken. Bij deze: Als ik mezelf iets zou mogen wensen in mijn zevenentwintigste levensjaar, dan ga ik resoluut voor meer tijd. Meer tijd voor mezelf, mijn vrienden, een hobby en een verre reis. Tijd om stil te staan. Tijd om te genieten.

Tegelijk wens ik mezelf een portie zelfrelativering. Onder ’t motto: “het is oké.” Niet meer of minder, gewoon oké. Zo is het meer dan oké .. om je huis alleen op te ruimen als er bezoek komt, net zoals het oké is om de dag na je dieet al naar de frituur te hollen achter een groot pak met stoverij. Maar vooral: het is oké om eens niet oké te zijn.

Dus ik hef het glas op mijn gezondheid.

Santé.

Lees ook: 26 random facts about me, die ik vorig jaar naar aanleiding van mijn 26ste verjaardag deelde.

[wdi_feed id=”2″]