Arme Jules: het tanden-drama

“Hallo, met de verantwoordelijke van het kinderdagverblijf. Jules is zonet gevallen op zijn tandjes

“Oei, is’t erg?”

“We zouden graag een dokter bellen. Tenzij je zelf graag eerst eens komt kijken?”

“Ik kom”

– KLIK –

Aangezien ik naast het kinderdagverblijf werk, stond ik enkele seconden later ter plaatse. Jules stond me met bebloede mond op te wachten. Het kinderdagverblijf belde reeds een dokter en die ging ons meteen tussen 2 afspraken in nemen.

Daar lag hij dan. Mijn peuter, onder een felle dokterslamp, lippen stijf op elkaar. De flinke snee in zn tandvlees moest niet gehecht worden, maar er werd ons aangeraden om langs te gaan bij de tandarts. De dokter was namelijk niet zeker of zn tandjes nog allemaal vast stonden en of de definitieve tanden bovendien geen schade hadden oplopen na de val.

Dit gezegd zijnde, op naar de tandarts. Opnieuw mijn peuter, onder een felle dokterslamp, lippen stijf op elkaar. Maar gelukkig goed nieuws: de tandjes stonden vast! Helaas was zn tandvlees te opgezwollen en was er nog te veel bloed om volledig uitsluitsel te geven over het complete plaatje.

Vrijdag keren we terug voor foto’s en gaan er ook enkele kleine testen met warm/koud uitgevoerd worden. Het is mogelijk dat zn tandje ‘dood’ is, wat betekent dat het grijs gaat kleuren, maar verder zou hij er weinig last van mogen ondervinden.

Het was verschieten, het is niet leuk, maar kleuters gaan nu eenmaal op hun gezicht. Uiteraard, no hard feelings ten opzichte van het kinderdagverblijf. Zij konden dit in geen geval voorkomen en hebben correct en snel gehandeld wanneer het ongeval zich voordeed.

Om het met de woorden van mijn vader te zeggen:

“een kleuter die nooit op z’n tanden gevallen is … heeft niet geleefd. “