Parkeren in Brussel
Gisterenavond was ik te gast op het #wearecolour evenement van Colora in het centrum van Brussel. Voorbeeldige burger als ik ben, nam ik me voor om mijn wagen aan de stadsrand op een P&R te zetten, om vervolgens per metro het stadscentrum binnen te rijden. Eerlijk: ik durf gewoon niet in Brussel-centrum rijden. Dus zo’n P&R is dan de perfecte oplossing.
Voor de mensen die Brussel en diens parkings kennen: ik plaatste mijn wagen op de P&R van Lennik. In de straat parkeer je er gratis, maar wie wil kan zich ook achter de slagboom plaatsen. Betalend, maar wel net iets veiliger. Feit was dat ik me op een boogscheut van Anderlecht bevond en diezelfde avond kon Anderlecht kampioen spelen (wat ze uiteindelijk ook deden). Ik nam het zekere voor het onzekere en besloot mijn wagen veilig achter de slagboom te zetten. Bovendien was het de dichtste parkeerplaats om vervolgens de metro te nemen. #lazy
Ik wist zeer goed dat de parking sloot om 22u30, maar tegen die tijd zou ik zeker terug zijn. Met klamme handjes begon ik mijn metro avontuur richting het evenement. U moet weten, ik hou niet van Brussel. Love it or hate it, zo gaat dat met onze hoofdstad. Wel.. ik behoor hierbij tot de 2de categorie. Maargoed, ik kwam heelhuids en zonder straffe stoten aan bij Les Filles vlakbij Saint Cathérine. Klaar voor de kei-interessant workshop van Colora.
Rond 21u30 liep het evenement op zijn einde en begaf ik me op het gemak terug richting metro. Steek het op een chronisch slaaptekort (al ben ik nooit een held geweest wat betreft oriëntatie) maar ik nam de metro in de verkeerde richting. Pas wanneer we de halte ‘Maalbeek’ passeerden besefte ik dat’k goed fout zat. Mijn auto stond namelijk aan de halte ‘Erasmus’ (= Hélemaal de andere kant, dus). Tijd om de metro in de tegengestelde richting te nemen was er niet meer. Het moest snel gaan dus ik stapte in een taxi die meteen naar de parking in Lennik reed.
Ik zag mijn wagen in de verte staan, maar kon er niet bij
Er zat vaart achter. Het was ondertussen 22u10 en de tijd tikte. No way dat ik te laat bij die parking zou zijn. Uiteindelijk kwamen we om 22u28 aan bij de parking. Echter.. die bleek gesloten. “MERDE” (na 4u in het Brusselse begon ik zowaar in het Frans te vloeken.). Een zware metalen poort verhinderde de toegang. Op diezelfde poort hing een formeel paneel het openings- en sluitingsuur. 22u30. Ik keek nog eens goed. 22u29 stond er ondertussen op mijn smartphone. Ik zag mijn wagen in de verte staan, maar kon er niet bij.
De taxichauffeur moest ik loslaten. Maar niet nadat hij me € 40 armer maakte. Hij gaf nog even zijn GSMnummer mee (nee, niet in de flirty flirty way), en weg was hij. Niet dat ik veel met dat telefoonnummer ging doen want mijn GSM had nog welgeteld 4% batterij.
’s Avonds is het nogal doods op zo’n bedrijven/industrie terrein en in de verte hoorde ik politie- en ziekenwagens af en aan rijden. Auto’s die me passeerden vonden het fijn luid te claxonneren en ik werd bang. Doodsbang. Met mijn laatste 4% belde ik naar de politie. Ik begon mijn relaas: Dat één of andere pipo het nodig vond zijn parking 2min (of zelfs langer, who knows) op voorhand te sluiten waardoor ik niet meer thuis (Gent nota bene) geraak. Dat ik ochgod niet eens wist waar ik me bevond en waar ik naartoe moest en dat, alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, mijn GSM elk moment kon uitvallen. Ik nam nog net geen afscheid van m’n dierbaren, maar voelde me allesbehalve op mijn gemak.
“Dringende politiehulp, hoe kan ik u helpen?”
De noodcentrale was super vriendelijk en besloot langs te komen. Wie weet konden ze de poort openen of iemand bereiken, zoniet konden ze meenemen naar ‘veiligere’ oorden, beter bekend als het politie commissariaat. “Anderlecht is zonet kampioen geworden, dus in het centrum zou ik nu ook niet gaan ronddwalen”, liet de vrouw me aan de andere kant van de telefoon me nog netjes weten.
45min later zat ik bij twee agenten in de wagen. “Dat de persoon die eigenlijk zijn parking zou moeten openhouden, waarschijnlijk liever wou gaan mee feesten met de Anderlechtsupporters en het bijgevolg niet nodig vond om tot 22u30 te wachten om zijn metalen hek te sluiten. Of zijn klok staat 5min voor.” Kan ook. Daarmee moest ik het doen.
Ik liet me door mijn BFF ophalen in het commissariaat van Anderlecht (daar zijn vrienden voor, dikke dikke dikke merci!) en ’t was voorbij 1u tegen dat ik in bed lag. Te piekeren over mijn autootje in één of andere louche wijk in’t Brusselse. En hoe ik datzelfde autootje, liefst zo snel mogelijk, terug in Gent krijg. Ik moet u niet vertellen dat het een korte en slechte nacht was?
In elk geval, eind goed al goed. Vanmorgen werd ik naar Brussel gebracht zodat ik mijn auto kon ophalen. Maar niet voordat ik de kerel die toezicht hield op de parking eens mooi mijn gedacht had gezegd. “U denkt toch niet dat ik ga betalen voor die nacht dat mijn wagen hier vaststond?!” Sluiten om 22u30 is niet sluiten om 22u25, of wanneer het u best uitkomt.
En dan rij je naar huis en denk je ‘voer voor een blogje’. Kwestie dat ik nog eens iets spannend (niet kindgerelateerd) kan vertellen op dit medium. Weetwel.
Like what you read?
Volg me Facebook
Like what you see?
Volg me op Instagram
Man, dat zou voor mij een reden zijn geweest om eens een goei potje te huilen! En NATUURLIJK moet op zo’n moment je batterij (bijna) op zijn. Eigenlijk benieuwd wat die man had te zeggen ?.
Wat een avontuur seg.
Wow… wat een avontuur.
Maar je hebt er toch maar blog voer aan over gehouden…
Ahh jeetje zeg. Wat lijkt me dat eng. Denk dat ik in paniek was geraakt. Gelukkig goed afgelopen (ben ook een klein béétje benieuwd naar wat de toezichthouder zei)
Phew! Ik weet niet of ik op zo’n moment helder zou kunnen denken :-). Achteraf gezien zal je er wellicht nog eens om kunnen lachen, maar op het moment zelf…