Om 5u45 deze ochtend ging onze wekker. Ik heb behoorlijk goed geslapen, maar ben meteen klaarwakker. Ik voel me nerveus. De dag is nog niet begonnen of ik ben al lichtelijk gestresseerd.
Jules bracht de nacht bij mijn vader door, en terwijl ik snel een boterham naar binnen werk, stuur ik een smsje. “Hoe is de nacht verlopen?“ . Na het ontbijt ga ik de trap op. Zachtjes stap ik Alixe haar kamer binnen en probeer haar te wekken. Het meisje weet het nog niet, maar haar dutje zal die dag iets vroeger vallen. Om 7u15 worden we in het ziekenhuis verwacht en Alixe zal later die ochtend geopereerd worden.
Operatie aan het traankanaal
No worries, geen zware operatie. Integendeel. Een operatie aan het traankanaal is een kleine ingreep waarbij haar traankanaaltje gesondeerd wordt. Geen drama, maar fijn is het niet.
De operatie zal onder volledige narcose gebeuren, dus Alixe moet nuchter blijven. Niet gemakkelijk voor een kind met een eetverslaving. Ze voelt dat er iets gaande is, maar houdt zich verder rustig.
Als baby of peuter sta je gelukkig als eerste op de lijst. Een kleintje willen ze niet te lang zonder vocht of voedsel laten, dus we krijgen meteen een kamer toegewezen en om 8u stipt komt de verpleegster ons halen om naar het OK te rollen.
Mee in het operatiekwartier
Slechts één van de ouders mocht mee, en Matthijs maakt meteen duidelijk dat ik dat mag doen. Ik krijg een groen pak, haarnetje en plastic schoenen aan en stap met betraande ogen het OK binnen. Alixe begroet de verpleegsters met een aanstekelijk enthousiasme en de sfeer zit goed.
Ik knuffel haar nog even, waarna ik mijn dochter zachtjes op de operatietafel leg. Terwijl de anesthesist me gerust stelt, krijgt ze een maskertje op, ze pruttelt tegen maar voor ze het weet ligt ze in een diepe slaap. Tijd voor mama om te gaan. *bleiten*
Gelukkig duurt zo’n operatie aan het traankanaal niet erg lang. Een halfuurtje later staat de verpleegster alweer in de kamer met de boodschap dat alles goed verlopen is en dat Alixe langzaam ontwaakt. Ik volg de vrouw naar het OK en hoor meteen Alixe’s geschreeuw.
“Ze is meteen goed wakker hé, haha.” Alixe is kwaad en overstuur, ze propeert zelfstandig te zitten of rechtop te staan, maar valt voortdurend om door de verdoving. Gelukkig is het gesukkel van korte duur want niet veel later krijgt ze haar vertrouwde fles melk en een lekkere boterham waarna ze opnieuw energie vindt en bij positieven komt.
We moeten haar oogje nog enkele dagen nabehandelen met druppeltjes en zalf, maar volgens de dokter zouden er geen complicaties mogen optreden. Ein-de-lijk is ze verlost van haar etteroogje. Johei!
Like what you read?
Volg me Bloglovin’
Like what you see?
Volg me op Instagram
Met zenuwen in mijn keel las ik je belevenissen van vandaag.. het lijkt me zo eng om je kindje zo in slaap te zien vallen…gossie! Wel fijn dat het zo snel en goed verlopen is! Jippie!
ohh zo vreselijk vond ik dat die narcose, maxim begon ook helemaal te schokken. Zo sneu!!
Compleet OFF-topic – maar wat een prachtige foto. Die kleuren!
PS geef Alixe een aai van me
Ah, lijkt me echt vreselijk om je kind op de OK achter te moeten laten, maar het was voor een goed doel! Hopelijk is ze snel weer helemaal opgeknapt en blijft het etteroogje weg 🙂
Brrr , zelf zo’n ‘kleine’ ingreep lijkt mij een hel. Ik weet niet of ik mee zou kunnen EN mij sterk houden terwijl ze ng wakker is 🙂 moedig van jou.