Over meisjes nafluiten en jongens in elkaar slaan.
Gelijkheid tussen man en vrouw draag ik hoog in’t vaandel. Als moeder van zowel een zoon als dochter neem ik dit aspect dan ook zoveel mogelijk mee in hun opvoeding. Je geslacht bepaalt niet wat wel / niet kan, en het maakt je zeker niet meer- of minderwaardig tov een ander. Mijn kinderen zijn kleuters en ’t is dan ook mooi om te zien hoe ze van nature geen onderscheid maken. Al wordt het, naarmate de leeftijd vordert, steeds moeilijker om op te boksen tegen de clichés in de maatschappij.
Gelijkheid tussen man en vrouw, start bij gelijkheid tussen jongen en meisje. Net daarom kan ik me ontzettend kwaad maken in ’t feit dat we onze kinderen van jongs af aan in hokjes duwen. Waarbij jongens als stoer worden bestempeld, terwijl meisjes gevoelig en schattig moeten zijn. Je herinnert je misschien nog het drama in de crèche toen 2-jarige Jules zich in een prinses wou verkleden?
Binnen mijn eigen gezin mag die gelijkheid een evidentie zijn, tegelijk besef ik dat mijn dochter vroeg of laat nagefloten zal worden. Dit heeft voor alle duidelijkheid weinig met haar uiterlijk te maken. Enkel ’t feit dat ze tot het vrouwelijke geslacht behoort vormt voor die rotzakjes voldoende reden om de lippen te tuiten, te claxonneren of zelfs seksueel getinte opmerkingen te maken. Ik kan alleen maar hopen dat ze op dat moment sterk in haar schoenen staat en zonder enige schrik haar wandeling durft verder zetten.
Mijn dochter is niet persé meer kwetsbaar dan mijn zoon.
Ik ben ervan overtuigd dat jongens / mannen evenzeer ‘lastig gevallen’ worden. Al uit het zich bij leden van het mannelijk geslacht vaak in fysiek gewend. (Er zijn klaarblijkelijk ook meisjes die graag fysiek in de aanval gaan. Al zijn deze gelukkig eerder een uitzondering op de regel). Zo zal mijn zoon vanuit het niets gevraagd worden wat zijn probleem is, waarna één foute blik een reden vormt om uit te halen. Ik wil mijn kinderen (zowel mijn zoon als dochter) weerbaar maken. Niet op hun mondje gevallen, noemen ze zoiets. Desgelijks hoop ik dat ze over een portie gezond verstand en zelfvertrouwen beschikken om een werkelijke confrontatie uit de weg te gaan.
Het zal pijn doen, de dag dat mijn dochter thuiskomt en vertelt dat een wildvreemde man haar nageroepen heeft. Evenzeer zal mijn hart breken de avond dat mijn zoon vertelt dat hij fysiek werd uitgedaagd door volstrekt onbekenden.
Noem me gerust een pessimist, maar ’t moest me even van ’t hart.
Op het op z’n Megans te zeggen: Snap je?
[wdi_feed id=”2″]
Hey Megan, dat snap ik volledig. Hoe meer je zelf ook meemaakte, hoe meer je je daarvan bewust bent. Ik moet eerlijk zeggen dat ik toch voorzichtiger ben bij mijn dochter dan bij mijn zoon. Nu wordt die laatste wel al bijna 20 en is de dochter nog maar 10, dus ik was een stukje ouder en levenswijzer toen ik haar kreeg, dat zal er wel mee te maken hebben. Je raakt in ieder geval het punt aan dat voor ouders het aller moeilijkste is: loslaten en ervan uit gaan dat het goed komt.
Je wilt als moeder je kinderen graag beschermen tegen onprettige ervaringen. Dat vind ik heel herkenbaar.
Hey!! Wat leuk! Ik schreef net een soortgelijke blogpost!! Hoe gek is het toch dat we allemaal regeltjes kiezen voor onze kinderen en dat we daar verschillen in maken!! Hoe vaak zou er niet tegen jongetjes gezeg worden dat ze maar moeten slaan als er iets misgaat. Waarom doen mensen dit!?
Fijn dat jij geen onderscheid maakt!!