Ik ben nogal een emotioneel persoon. Een cliché bleitfilm, een hartverscheurend krantenartikel, de tekst van een lied? In no time rollen de tranen over mijn wangen. Het is altijd zo geweest, maar ik kon het steeds onder controle houden. Twas echt niet dat ik snikkend met een doos Kleenex naar The Notebook keek (oké, soms.)
Sinds de geboorte van Jules zo’n dikke twee jaar geleden is de drempel van emotioneel labiel wijf verlaagd. Alsof de hormonen die tijdens de zwangerschap hun intrek namen, zich mooi gesetteld hebben en niet meer weggaan.
Laatst, gisteren op precies te zijn, zat ik plots snikkend in de auto omdat Jules té enthousiast reageerde op een tractor. Jawel, dat lees je goed.
Laat het me even schetsen:
Mijn peuterzoon heeft nogal een fascinatie voor grote en zware voertuigen. Kranen, treinen, bussen, vrachtwagens, … maar zijn ultieme favoriet op dit moment is de tractor. Je moet weten, wij wonen in Gent (voor de holbewoner die Gent niet kan situeren: Gent is een grootstad en tractors zijn hier nogal zeldzaam.). Af en toe komen we zo’n ding tegen, een kleintje van dichtbij of een grote in verte, en steeds gaat de aanschouwing van een tractor gepaard met veel enthousiasme. Waarbij Jules met zijn peutervingertje het voertuig aanwijst en roept “MAMA KIJK! TRACTOR!!! ZUSJE KIJK!! WOOOOW”
“Wauw”
Gisteren reed ik met de kinderen naar het KDV, we zongen luidkeels mee met Samson&Gert en wanneer we halt hielden voor een rood licht, hoorde ik een luid geronk op ons afkomen. Door mijn achterruit zag ik de grootste tractor ooit verschijnen. “KIJK JULES TRACTOR” riep ik. Vlak naast onze wagen hield de tractor halt, eveneens voor het rode licht. De wielen kwamen hoger dan onze auto. De jongen wist niet waar kijken.
Ik kan je zeggen: de blik in Jules’ ogen, de extase van mijn zoontje … was onbeschrijfelijk. Hier kan geen Bumbashow tegenop.
Het duurste cadeau uit de speelgoedwinkel zou hem nog niet half zo blij maken als de met mest besmeurde tractor die dinsdagochtend om 8u30 voor het rode licht naast hem stond.
“WAAAAAAAAUUUWWWWW”
Ik kon het niet droog houden. De oprechtheid van een kind. De bewondering en vooral verwondering waarmee zij naar alledaagse dingen kijken.
Die echtheid. Da’s écht mooi.
*janken*
Zo, dat moest er even uit. En nu … back to work.
Herkenbaar? Aub… zeg me niet dat ik de enige ben.
Oh,hoe lief 🙂 zo is maar duidelijk dat kleine dingen belangrijk zijn. En zoals
Je zelf zegt, je hebt soms niet veel nodig om kinderen blij te maken 🙂
Da’s de moederliefde, het geluk van uw kind gaat overstijgt alles. ?❤️
Een voorbeeld van mijn dochter…
’s morgens wil ik haar een broek aandoen. Dat wil ze niet, ze wil een rok maar het is slecht weer en ik zet door. Door haar woede heen, zegt ze dan ‘maar zo ga ik nooit vriendjes maken’. Ik ben in paniek. Wat een zin. Ze is nog geen 3 jaar en dat houdt haar bezig. Geen vriendjes omdat ze een broek aanmoet. Uren loop ik erover te piekeren. Wat zegt ze nou? ’s Avonds kijken we dora op haar favoriete dvd. De reus zegt plots dat hij geen vriendjes meer zal maken omdat hij iets niet krijgt. Ze kijkt me aan en lacht.
Je kan het een beetje vergelijken. Zo eerlijk, zo klein, zo lief en elke stap die ze zetten, is zo wauw. Ik ben elke dag onder de indruk van wat ze doet of zegt. Die tranen vind ik dus normaal, heel normaal.
Oh, en nu biggelen de tranen over mijn wangen omdat ik lees hoe enthousiast Jules was bij het zien van de tractor. Zegt dat genoeg? Dat zegt genoeg.
Dat heeft Jules van zijn opa hé : de fascinatie voor landbouwmachines. Wellicht een tractor van het merk “New Holland” ?