Die schone schijn doorbreken moet kunnen.
Als zogenaamde mamablogger kies ik ervoor jullie te laten meekijken in ons gezin. Althans dat probeer ik zo goed en eerlijk mogelijk te doen. Het persoonlijke aspect vind ik ontzettend belangrijk bij een blog. Het is met de mens achter de verhalen dat een blog zich onderscheidt van andere media zoals magazines e.d. Tegelijk zal je me niet horen ontkennen dat het vaak een gefilterde weergave van de werkelijkheid is. Gebeurtenissen die we als gezin intens en emotioneel beleven, mogen voor jullie erg interessant om lezen zijn (dat merk ik ook aan het aantal kliks), toch zullen ze hier minder snel gedeeld worden. De nood om het neer te schrijven is er wel, maar de intentie om het te delen met de buitenwereld minder.
Toch vind ik het belangrijk om die schone schijn met enige regelmaat te doorbreken. Het zal jullie misschien verbazen maar hier schijnt de zon niet altijd. Soms valt de regen (en de misérie) met bakken uit de lucht. Waarbij het ene al zwaarder doorweegt dan het andere. Ik deelde met jullie verhalen over Jules’ driftbuien, de opvoedcoach en het feit dat onze we ’s nachts nog steeds niet doorslapen. Bij elk van bovengenoemde artikels heb ik serieus getwijfeld. Enerzijds wil ik die picture perfect doorbreken, maar tegelijk blijft het belangrijk dat je bepaalde zaken intiem en binnen het gezin verwerkt. It’s a thin line en het zorgt ervoor dat zelfs de erg kwetsbare en persoonlijke artikels nog een subtiele filter hebben.
Het is velen onder jullie niet ontgaan dat er ook deze week twee emotioneel beladen verhalen online verschenen. Vooral het artikel over de gestaakte verbouwingen was moeilijk te brengen. Het gevoel schaamte en falen zat bij desbetreffend verhaal hoog. De tekst stond al een drietal weken in mijn concepten, maar pas gisteren vond ik de moed om het online te smijten.
Ik wil iedereen die de moeite nam om via verschillende kanalen te reageren bedanken. Zeker bij de zwaardere onderwerpen geeft het voldoening om reactie en steun van de jullie te krijgen. Dankjewel daarvoor!
Like what you read?
Volg me Facebook
Like what you see?
Volg me op Instagram
Het is maar normaal en goed dat je erover nadenkt!
Ik zei het al eerder. Volg je buikgevoel! Ik vind het super knap dat je het ongeval en het verhaal van de verbouwingen hebt gedeeld. Het maak je inderdaad ‘echt’. En je brengt het ook op een manier waarop je over tien jaar er vast nog geen spijt van zal hebben!
Het is een moeilijk evenwicht hè, dat vind ik zelf ook. Ik denk dat de breekbare blogs sowieso ook vaker gelezen worden omdat mensen zich daarin herkennen. Het doet je minder alleen voelen als je ziet dat andere mensen ook worstelen met bepaalde zaken en dat je zelf niet de enige ben. Ik knap zelf behoorlijk af van blogs die alleen maar de picture perfect laten zien. Die positieve blogs zijn uiteraard nog leuker om te lezen, maar het gaat vooral om evenwicht. En daarom kom ik hier graag lezen. Wat die verbouwingen betreft lijkt het me alleen maar een goede zaak dat jullie gekozen hebben voor een nieuw begin en dat gevoel van falen zal wel wegebben eens jullie verhuisd zijn. 🙂