Wanneer de ene driftbui de andere opvolgt

Combineren van het moederschap met een gezin. Van driftbui tot vergadering

’t Moederschap is geen lachertje en de afgelopen weken waren hels. Jawel, de laatste tijd valt het me pokkezwaar. Zo zwaar dat ik deze week met mijn kleuter bij de huisarts zat. Niet voor een verstopte neus of zware hoest, maar voor een ‘babbel’. Ten einde raad, zo zou je’t kunnen stellen. Ik hou van ’t moederschap, maar mijn zoon haalt momenteel het bloed van onder mijn nagels.

Ik heb mijn kind niet meer in de hand

Jules zijn driftbuien volgen elkaar op en escaleren dagelijks. Vermoeidheid, dachten we. Maar hoe vroeger we hem in bed staken, hoe erger het werd. Ik-kom-zot, fluister ik tegen Matthijs, terwijl Jules op de achtergrond de boel bijeen krijst. Drama van ’t moment: hij wilt taart ipv pizza. De pizza die we zonet samen met veel enthousiasme bereidde en waar hij geen hap van nam.

Ook is hij kwaad omdat Alixe wél van de pizza eet. “Alixe mag niet van mijn pizza eten! Niemand mag van mijn pizza eten!”, snauwt hij ons toe. Zijn stem slaat over en klinkt hees. Ik negeer hem en kijk de andere kant op. Vorige week zou ik er nog energie in gestoken hebben. Dan zou ik hem vertellen dat die pizza net zoveel van Alixe is als van hem en dat hij er gerust ook van mag eten. Meer zelfs, er staat nog een volledige pizza in de oven, als hij wil.

Driftbuien: reageren versus negeren

Maar de afgelopen dagen hebben me geleerd dat ik hiermee enkel olie op het vuur smijt. Dat Jules op zo’n moment niet meer voor rede vatbaar is. De ene driftbui is nog niet volledig uitgewerkt, of de ik voel de volgende alweer opkomen. Ik hoor een klets en zie vanuit mijn ooghoek hoe hij Alixe aanvalt. Als een leeuwin spring ik recht, grijp hem vast en zet hem in de hoek.

“Dit doen we niet, Jules!”,  schreeuw ik hem toe. Terwijl ik nog geen halfuur eerder met mezelf de afspraak maakte niet meer te gaan schreeuwen. Mijn emmer zit overvol, en die van hem duidelijk ook. Hij staat in de hoek te brullen terwijl hij wild in het rond schopt. Die avond gaat hij zonder avondeten naar bed. Voor de zoveelste keer. Ook ik kruip die avond vroeg onder de lakens want net als de vorige nachten zal Jules ook deze niet zonder enig drama laten passeren.

En dan zit je jankend bij de huisarts

Om een lang verhaal kort te maken, ik zit dus bij de huisarts en terwijl zij me vraagt waarmee ze ons van dienst kan zijn, voel ik de tranen opkomen. Ik doe een poging ze weg te slikken en start mijn verhaal. Over mijn zoon en zijn constante driftbuien. Terwijl ik praat vullen mijn ogen zich met dikke tranen.

Plots dringt tot me door dat het probleem niet bij mijn kind ligt, maar bij mij. Jules is 3,5 jaar en een gevoelig, maar heel gemakkelijk kind. Hij gaat ontzettend graag naar school, en blijft na in de opvang. Door de week komt het ventje rond 18u thuis. Waarna we eten en ons klaar maken voor bedtijd. 5 op 5, ook op woensdag blijft hij in de naschoolse opvang. Thuiskomen = stress, stress, stress. Want in dat anderhalf uur dat hij wakker is, moet er vanalles gebeuren. En liefst zo snel en vlot mogelijk.

Ik had het moeten weten…

Het kereltje is doodop, doodmoe en verlangt naar een rustige avond thuis met zijn ouders. Niet enkel hij, maar ook wij zijn doodop. Een fulltime job en carrière combineren met een gezin,’t is geen lachertje. En vooral, ’t mag niet de norm worden, niet voor ouders en niet voor kinderen. Jules’ driftbuien zijn een letterlijke schreeuw om aandacht. Het is zijn manier van een stok tussen de wielen te steken en ons duidelijk te maken dat het welletjes is.

Ik doe mijn job ontzettend graag, maar niet ten koste van mijn gezin. Niet terwijl mijn zoon er onder door gaat. Op dit moment heeft hij ons meer dan ooit nodig, zodat we hem als gezin uit deze negatieve spiraal kunnen halen. Nee, ik stop niet met werken, maar kies tot januari voor flexibele uren. Waarbij Jules op zijn minst de woensdagnamiddag thuis kan blijven en waarbij we hem niet meer dan 2 dagen per week naar de opvang sturen.

’t Moederschap is een leerproces en soms moet je ferm op uw bakkes gaan, om te beseffen dat je’t over een andere boeg moet gooien. Bij deze: Sorry Jules.

Beeld: Shutterstock


Like what you read?
Volg me Bloglovin’ 

Like what you see? 
Volg me op Instagram


 

8 Comments

  1. Wel mooi dat je nu zo naar hem luistert. Lijkt me niet gemakkelijk om de tijd die je hebt met hem zo door te brengen. Hopelijk wordt het daar wat rustiger voor jullie.

  2. Ferme beslissing. Klinkt als de juiste. Wat een werkgever verlangt/nodig heeft en wat kinderen verlangen/nodig hebben – het is een moeilikke kwestie. Ik heb de zaligste job van de wereld, een droom, maar af en toe zou ik ook gewoon altijd thuis willen zijn, dat zoiets gewoon kon. Dankzij mijn crazy wekker kan ik er wel vaak zijn na school en schakelen de andere activiteiten een versnelling lager, en dat doet deugd. Veel succes, goed dst je luistert naar jezelf en je gezin. En sterk dat je het eerlijk vertelt x

  3. Wat fijn dat je nu vaker thuis kunt zijn! Ik heb uiteindelijk besloten om te stoppen met werken , dat kon gelukkig financieel maar wat een zalige rust heeft het in ons jonge gezin gebracht! Hopelijk komt er nu ook meer rust en heeft Jules er baat bij!

  4. Ja het leven is stress tegenwoordig. In school merken wij ook dat de kids die het soms moeilijk hebben verlangen naar rust en regelmaat. Het is in de huidige maatschappij niet makkelijk he. Xxxx succes lieverd

  5. Mijn dochter had het ook vreselijk zwaar rond deze leeftijd. Wij allebei onregelmatig aan het werk, soms oppas soms niet, avond weg dag weg, het was heel onregelmatig. Ze trok het niet meer. In de ochtend was ze over haar toeren omdat ze niet wist wat er vandaag weer ging gebeuren. Mijn kon ander werk krijgen waardoor wij er financieel op vooruit gingen, ik kon daardoor op oproepbasis gaan werken. Nu is er stees iemand van ons bij de kinderen. Het heeft mijn dochter toen zoveel rust gebracht dat ik binnen een maand een ander kind had.
    Hopelijk vinden jullie ook een ritmandat helemaal past bij jullie en de kinderen. Sterkte de komende tijd.

  6. Oh wat lees ik dit bericht met tranen in de ogen. Gewoon omdat het zo herkenbaar is. Soms zeg ik ook foert tegen het huishouden en kies ik voor wat Qtime met de kinderen. Net omdat ze het nodig hebben. Veel succes meid

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.