Het was een doordeweekse dinsdagochtend in mei. De kinderen zitten slaperig aan de ontbijttafel en lepelen hun havermoutpap naar binnen. Hoewel ik absoluut geen ochtendmens ben, kan ik genieten van dit soort momenten. De radio speelt zachtjes en het lijkt erop dat iedereen goed uitgeslapen is.
Matthijs neemt een laatste hap van z’n boterham en met volle mond loopt hij de trap op “kga douchen”, mompelt hij. Ik werp een blik op de klok en merk dat we nog ruim op tijd zijn voor school. Terwijl de kinderen rustig verder ontbijten ga ik alvast hun outfits gaan samenstellen. Ook ik loop hiervoor de trap en begeef me naar de 2de verdieping van ons huis. Terwijl ik een broek voor Jules uit de kast grisp, hoor ik beneden het brandalarm afgaan.
Brandalarm!
Terwijl ik naar beneden cross, hoor ik het alarm steeds luider worden. Wanneer ik de keuken binnenval zie ik de kinderen aan tafel zitten. Ze bedekken hun oren want het alarm loeit hier oorverdovend hard. In de keuken zelf hangt geen brand-alarm (bewust, omdat een brandalarm in de keuken niet opportuun is, maar dat terzijde), dus ik weet meteen dat het geluid van verder kom, en rep me naar de berging.
De berging grenst aan de keuken en je vindt er o.a. onze verwarmingsketel, wasmachine, droogtrommel en zekeringkast. M.a.w. als er één ruimte is waar het grondig mis kan gaat, is’t daar wel. Terwijl ik de keuken doorsteek zie of ruik ik geen rook. Het stelt me enigszins gerust. Bovendien gebeurt het wel vaker dat zo’n rookmelder vals alarm slaat, toch? Ik probeer mezelf gerust te stellen en maak me op dat moment eigenlijk weinig zorgen.
Het moment dat ik de deur naar de berging open, overvalt me een immense gasgeur. Het is moeilijk te omschrijven, maar ik ruik het niet alleen, ik voel ook een enorme druk in m’n gezicht slaan. De ramen zijn bedampt en leg meteen de link met CO. Terwijl het oorverdovende alarm blijft loeien, loop ik terug naar de keuken om de kinderen in veiligheid te brengen. Ik beveel ze naar de woonkamer te gaan en zet alle ramen en deuren open zodat de CO kan ontsnappen.
Ik loop naar Matthijs die nog steeds onder de douche staat (en klaarblijkelijk niet door heeft wat er beneden gaande is). Pas wanneer ik hem vertel dat de berging zich met CO gevuld heeft, holt hij naar beneden. Hij zet snel de boiler uit en gaat op een stoel staan om ook het alarm te stillen.
Dringende interventie
We bellen meteen naar Bulex voor een dringende interventie, en diezelfde voormiddag staat er een specialist voor de deur. Het verdict: de schouw van onze verwarmingsketel trekt niet, of niet voldoende. Dus de CO die aangemaakt wordt in de ketel, gaat niet via de schouw naar buiten, maar wordt rechtstreeks in onze berging geblazen. De boiler is 13 jaar oud en hoewel het bij de aankoop van ons huis gekeurd werd, zit het toestel duidelijk op ’t einde van z’n latijn. De expert geeft ons geen toelating om de ketel verder te gebruiken, en raadt ons aan de boiler meteen te vervangen. Wat ondertussen ook gebeurt is. We kozen voor een energiezuinige condensatieketel (geen Bulex) waarbij de kans op CO-vergiftiging onbestaande is.
Voor ons was het steeds een evidentie om rookmelders te hangen, maar ik hoor dat dit bij velen niet het geval is. Lieve mensen, zo’n brandalarm kost amper € 20, maar het kan je leven en dat van je kinderen redden. Niet enkel voor brand, maar ook voor de stille doder: CO! Na dit voorval heb ik twee dagen last gehad van enorme hoofdpijn. Dat terwijl ik amper enkele seconden in de met-CO-gevulde ruimte ben geweest. Voor mij zo’n CO-melder een letterlijke life-safer geweest.
Q. Hebben jullie een rook- of CO melders hangen?
[instagram-feed num=5 cols=5 showfollow=false]