Ik wou dat’k het kon overnemen, zijn gevoeligheid.

Ik wou dat’k het kon overnemen, zijn gevoeligheid. De uren dat hij ’s avonds piekerend naar het plafond staart, kwaad op zichzelf omdat hij de slaap niet kan vatten. Dat perfectionisme, waardoor hij al te vaak blokkeert en onzeker in’t leven staat.

Eerlijk? Ik maakte me zorgen bij z’n start in’t eerste leerjaar. Absoluut geen twijfel in zijn kunnen, maar wel in het omgaan met de tijd- en prestatiedruk. Iets wat ook de juf opviel. “hoe hij thuiskomt”, vroeg ze bezorgd tijdens het eerste oudercontact. Het viel haar op dat hij de lat voor zichzelf erg hoog legt, een alles-of-niets verhaal ook. Waar hij maar moeilijk kan aanvaarden dat iets nieuw leren niet altijd vanzelfsprekend is, en vooral: dat het tijd vraagt. Tijd die hij zichzelf niet geeft.

Dus nam hij de eerste schoolweken een notitieboekje mee in z’n slaapkamer. Hij verstopte het onder z’n hoofdkussen. Na z’n nachtzoen, als mama en papa de kamer verlaten hadden, kwam het boekje tevoorschijn. In plaats van piekerend naar het plafond staren, nam hij nu z’n notitieboekje en begon letters te oefenen.

We zijn ondertussen januari, en ’t is met enige fierheid dat ik kan zeggen dat hij het ontzettend goed doet op school. Het positieve kerstrapport deed hem zichtbaar deugd. De bevestiging die hij nodig had, me dunkt.

‘T is een dingetje

’T is een dingetje, die combinatie van onzekerheid, perfectionisme en overprikkeling bij kinderen. En als ik erover terugdenk kwam het bij Jules al op heel jonge leeftijd aan ’t licht. Net daarom dat ik de laatste tijd meer ben gaan opzoeken over het onderwerp. O.a. de podcast over zelfvertrouwen bij kinderen, van Radio Mama triggerde om me verder te verdiepen. Steven Gielis van ZitdaZo was er te gast, en vertelde er over onzekerheid bij kinderen, en hoe je als gezin kan ondersteunen.

We startten met het dagboekje ‘over mij, van mij’, waar Jules zelf stilstaat bij z’n dag. Hoe hij zich voelt, en wat er goed of minder goed liep. Door het boekje samen in te vullen, gaan we in dialoog. Dat gesprek doet hem deugd. Alsof het al een eerste stap in ontprikkelen is.

Leren omgaan met onrust en perfectionisme

Ook het voorleesboek Sura en de opdringerige aapjes was erg leerrijk voor hem (en bij benadering: voor ‘t hele gezin). Het leerde Jules tot rust komen, alles een plaats geven en zelfs mediteren. Iets waar ik pas de laatste maanden ’t nut van ben gaan inzien. Zo kan hij, wanneer het inslapen niet lukt, erg emotioneel worden. Dan gaan we samen liggen en doen de ademhalingsoefeningen die het boek ons leerde. Je ziet de last van z’n schouders vallen, en z’n hele lichaam ontspant. Loslaten.

’T zijn sterke karaktertrekken die hij zijn hele leven zal meedragen, en net daarom dat’k het zo belangrijk vind dat hij ermee leert omgaan.

Lees ook: Veel rust & weinig prikkels. Dit is hoe onze kinderen slapen.