Hé, het is oké … of niet?

Hé, het is oké … of niet?

Stress en frustratie op ’t werk in combinatie met zogenaamde winterblues en hangerige kinderen, maakt dat het niet altijd even gezellig is in huis. De kans is groot dat het laatstgenoemde een logisch gevolg is van ’t voorgaande, maar feit is dat het huilen me tegenwoordig nader staat dan ’t lachen. Ik voel me zowel mentaal als fysiek geradbraakt, en dat terwijl er niet meteen een aantoonbare reden is.

Dat ’t moederschap niet altijd peis en vree is, moet ik u niet vertellen. Al ben ik ervan overtuigd dat de moeilijkste jaren ondertussen achter ons liggen. Mijn nachten tellen gemiddeld 8u slaap en mijn kinderen hebben zonder kleerscheuren de heerlijke leeftijd van 4 en 5 jaar bereikt. Kortom, ik zou niet mogen klagen. Dat’k zwaardere waters doorzwommen heb, denk ik dan.

Mijn frustraties situeren zich helemaal niet binnen ’t gezin en toch zijn zij de grote dupe. Terwijl ik doorgaans geniet van de gezellige drukte in huis, irriteert het me nu. Ik walg van mezelf wanneer ik mijn zoon afsnauw omdat hij te veel en te luid praat. De dochter haar boeiende waarom-vragen beantwoord ik dan weer met een zuchtende “nu-even-niet”. Dat mama een momentje voor zichzelf nodig heeft, vertaalt zich momenteel in een kort maar krachtige “Laat mij gerust!”.

Mijn kinderen kunnen heus wel tegen een stootje en ik ben helemaal niet van mening dat we altijd als BFF’s door ’t leven moeten gaan, maar ’k voel dat de sfeer in huis lijdt onder m’n zeurende gedrag. Een kwaaie moeder is voor niemand leuk, toch?

Waarom ik dit deel? Zie het als een soort zelfreflectie. Naarmate ik deze tekst typ, besef ik dat er iets moet veranderen. Dat’k mijn miserie niet mag meenemen naar (laat staan uitwerken op) mijn luidruchtig en aandachtsvretend gezin. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, maargoed. ‘K zou content moeten zijn met mijn vrolijke bende. Ik mag mijn twee pollekes kussen, en moet daar vaker bij moet stilstaan.

Versta me niet verkeerd, ’t is moeilijk moeder te zijn in deze tijden. Terwijl de ene scandeert dat kinderen kleine fuckers zijn, repliceert de ander vanop haar roze wolk dat’t een schande is dat we ’t moederschap als ellendig durven bestempelen. De waarheid situeert zich ergens tussenin. ’T is niet vreemd dat er in de beste gezinnen al eens geroepen en gevloekt wordt, maar ik zie het liever als een uitzondering op de regel.

Trop is te veel, en ‘k ga mij herpakken. Vanaf nu.

[instagram-feed num=5 cols=5 showfollow=false]