Huilend viel je in slaap. Zonder tut.

tut aan sinterklaas = zonder tut inslapen ervaring

Lieve Alixe,

We hadden je er zo goed mogelijk op voorbereid. Het afscheid van je dierbare tutje. Je zou het aan de Sint geven en een mooi geschenk in de plaats krijgen. Naarmate Sinterklaas dichterbij kwam, probeerden we je er ook voorzichtig aan te herinneren. Je was helemaal mee in ’t verhaal. Het gebruik van je speen werd de laatste maanden beperkt tot de nachten en je deed dat uitstekend.

Toen ik je gisterenmiddag vertelde dat de Sint zou langskomen bij een winkel iets verder in de straat, liep je meteen naar je slaapkamer. Terwijl je broer enthousiast met behulp van het nodige knip- en plakwerk zijn verlanglijstje samenstelde, kwam jij beneden met twee tutjes in de hand. Het was de bedoeling dat je jouw speen pas zou afgeven op 5 december, de nacht dat Sinterklaas thuis langskomt om cadeautjes uit te delen. Je was echter vastbesloten. Hier en nu ging je de tutjes meegeven.

In de winkel was het even aanschuiven voor je bij Sinterklaas op de schoot mocht plaatsnemen. Terwijl we geduldig in de rij stonden en Zwarte Piet ons tussendoor kwam begroeten duwde je de tutten in zijn hand. “Hier!”, zei je enthousiast. Piet was vereerd, maar raadde je aan de tutjes hoogstpersoonlijk aan Sinterklaas te overhandigen. Dan ging je zéker een groot cadeau krijgen!

En dat deed je zonder schroom. Enthousiast en fier zoals je bent. De hele dag liep je te stoefen dat je die tutjes niet meer nodig had. En ik bevestigde.

Zonder tut inslapen

Tot het donker werd en we naar bed gingen. Ik las een verhaaltje voor en jij nestelde je onder de lakens. Je probeerde het avondritueel naar goede gewoonte te rekken, maar al snel werden de lichten gedoofd en verliet ik de kamer. Het bleef stil en even dacht ik dat je zonder enige drama de nacht ging ingaan.

Tot er plots een stil gesnik vanuit de gang weerklonk. Je was uit bed geklommen en stond in het deurgat van de slaapkamer. Met een pruillip vertelde je dat je jouw tutjes niet op hun vertrouwde plaats kon terugvinden. Toen ik je eraan herinnerde dat de tutjes bij de Sint waren, begon je enorm hard te huilen.

Ik nam je bij me op de schoot en probeerde je zo goed mogelijk te troosten. Ik vertelde dat mama en papa enorm fier op je waren, en dat Sinterklaas dat vast ook is. Dat je een grote meid bent, en dat we morgen samen een cadeau zouden uitzoeken. Het kon je allemaal niets schelen. Je wou geen grote meid zijn, je wou geen cadeau kiezen. Je wou een tutje en wel nu.

Het is niet verwonderlijk dat het afgeven van iets waar je een leven lang aan gehecht bent, gepaard gaat met groot verdriet. Dus ik knuffelde je stevig, wikkelde je in een dekentje en zong je wiegend in slaap. Even was je weer mijn kleine babytje, maar dan zonder speen. Hoewel de felbegeerde tutten in mijn handtas binnen handbereik lagen, besloot ik ze niet te geven.

Je huilde, geeuwde en huilde verder. Tot het stil bleef. Huilend viel je in slaap. Zonder tut.
(Om vervolgens om 5u30 ’s morgens het hele gezin dramatisch wakker te krijsen. Omdat jouw tut nog steeds niet terug was.)


P.S. : Ongeveer een jaar geleden nam ook jouw broer afscheid van zijn tutje. Voor hem zat de moeilijkheid in ’t feit dat jij, als kleine zus, wel met speen rondliep terwijl hij het net moest afleren. Benieuwd hoe we dat deden? Klik hier!


Like what you read?
Volg me 
Facebook

Like what you see?
Volg me op Instagram


6 Comments

  1. Oh Ester, zo mooi neergechreven. Mijn jongste broer gaf ooit zijn tutjes mee met de Paasklokken. Enkele dagen laten moest ik even op hem passen, maar hij huilde zo hard! Ik trok een kast open op zoek naar zakdoeken en vond een zak. Een zak tutjes, zijn tutjes. Ik was zooooo blij dat ik ze gevonden had en overhandigde ze trots aan mijn kleine broer. Tot mama en papa thuis kwamen, die waren minder blij met mijn vondst 🙂

    Ik denk dat je er goed aan doet even door te bijten. Al kan ik me voorstellen dat je hart in 1000 stukken breekt. Succes!

  2. moeilijk momentje, Amélie gaat hem ook afleggen maar begint meer en meer terug te krabbelen. Ze is er zo hard aan gehecht, nu dat ze weet dat ze hem moet afgeven nog meer dan ervoor. Ik heb ook een bang hartje.

  3. Pfieuw!! Mijn jongste is 4 en is nog heel erg gehecht aan haar tutje. Als ik dit zo lees, denk ik niet dat ze dit jaar al naar de sint gaat gaan… Ik zou dat echt niet aankunnen vrees ik. Ze wil ze zelf ook nog helemaal niet afgeven… langs de andere kant ben ik wel bezorgd om haar tandjes… Grote broer heeft (zonder tranen gelukkig) afscheid van de tutjes genomen op 4.5 jaar, hopelijk lukt het kleine zus ook ooit eens…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.