Ja. Ik heb schrik.

12243079_10100385008087687_2061571473999981978_n

Na de aanslagen in Parijs, 8 maanden geleden ontplofte social media. Europa was geshockeerd en in rouw. Terwijl gezocht werd naar de juiste woorden plaatste men zwarte foto’s op Instagram. Uiteraard met ondersteuning van de nodige hashtags. #peaceforparis, want #pray mocht niet. Alsof religie nog iets met deze daden te maken had. De morning after sprak iedereen maar over één ding. De ooit zo ver-van-ons-bed show was plots dichter dan ooit.

“Wees niet bang”

Aan de bevolking werd opgeroepen om geen angst te hebben, of deze angst althans niet te tonen. Maar wat als die angst er wel is? Ja, ik heb schrik. Instinctief wil ik mijn kinderen een mooie toekomst bieden en hen laten opgroeien in een veilige omgeving. Die zekerheid ben ik voor een stuk kwijt. Ik heb schrik en het mag geen schande zijn dat ik me kwetsbaar voel. Dat mijn kinderen opgroeien in een wereld waar de ene aanslag de andere opvolgt. Waar zwaar bewapende militairen in het stadcentrum paraderen om burgers een veiligheidsgevoel te geven.

… Opnieuw

En wat me opvalt? Terwijl we met zijn allen stilstonden bij de aanslagen in Parijs en Brussel, verteren de recentere aanslagen een stuk vlotter. De gewenning treedt op. Uiteraard blijven we met z’n allen geshockeerd, maar is het allemaal nog een verrassing? Nee.

Hoewel de aanslag in Nice erg barbaars verliep en veel slachtoffers maakte, bleef het op social media opvallend stil. Versta me niet verkeerd, ik vraag niet om profielfoto’s om de haverklap van een vlaggenfilter te voorzien. Verre van zelfs, want quotes en foto’s op social media gaan de oorlog er niet minder om maken.

Wat 8 maanden geleden als een donderslag bij heldere hemel kwam, is op dit moment grijze wolk die continu boven onze hoofden hangt. Klaar om op elk moment los te barsten. En die schrik, daar zit ik mee. Waar en wanneer zal de volgende bom barsten?

Gevaarlijk dichtbij

Feit is dat het tijdens onze vakantie in Frankrijk wel allemaal erg dichtbij kwam. Terwijl we de heenreis in één stuk reden, besloten we de terugreis te splitsen en onderweg te overnachten in een klein hotelletje in Saint-Etienne Du Rouvray. Tijdens de lange autorit hoorden we op de radio dat er iets aan de hand was op onze bestemming. De naam kwam meerdere keren naar voren in combinatie met Daesh (ISIS). Ik moet je niet vertellen dat ik de schrik serieus te pakken had. In ons beste frans probeerden we de nieuwsflashes te ontcijferen.

Nee, geen zware aanslag met tientallen doden, maar toch… opnieuw een  brutale moord in naam van IS. Hoewel we ons hotel kosteloos mochten annuleren, besloten we toch de vakantie verder te zetten. ‘Ons niet te laten kennen’, zoals het moet. ’s Avonds in bed besefte ik opnieuw hoe gevaarlijk dichtbij het allemaal komt en met een ietwat klein hartje viel ik in slaap.

Dat het allemaal snel voorbij mag zijn.

5 Comments

  1. Helemaal gelijk, we wennen eraan en dat zou niet mogen. Ik denk dat veel mensen ook in de ontkenningsfase zitten, omdat het dagelijks gebeurd. We zouden er onderdoor gaan als we het ons allemaal elke dag even hard zouden aantrekken. Ik hoop dat het snel allemaal stopt!

    • Indd. Die angst. Die schrik.
      Als ik mijn angst uitspreek, word ik soms niet begrepen door mijn omgeving. “Alleezz Ester, de kans dat…”. Ma toch, ik vermijd massa evenementen (met de kinderen) en ga indd ook vaak (onbewust) op zoek naar vluchtwegen.

      Heeft het moederschap er iets mee te maken? Waarschijnlijk wel. Want zeker wanneer de kinderen erbij zijn voel ik de angst. “Wat als…”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.