Mijn kat zit op een ander

Begin maart deed ik een emotionele oproep op Facebook. Oscar, onze aanhankelijke kater die sinds 7 jaar deel uitmaakt van ‘t gezin, was al een week niet thuis gekomen. Ik troostte me met de reële kans dat hij zijn mannelijk instinct zegevierde bij een knappe kattin. Het was namelijk niet geheel uitzonderlijk dat hij het ouderlijke huis voor een dag of 3 verliet. Om vervolgens geheel uitgeput en met schele honger voor de deur te staan. Ook wel gekend onder de noemer: kattentijd.

Met de zeven dagen die nu op de teller stonden, verbrak hij zijn persoonlijk record. Kort gezegd: dit baasje was er niet gerust in. In slechts enkele uren tijd werd de vermissing van Oscar door 45 personen gedeeld. Alsof mijn snuggere kater de Facebook-oproep zelf gelezen had, stond hij diezelfde dag weer voor de deur. In tegenstelling tot wat je zou verwachten: proper en zonder al te grote honger. All good, hoor ik u denken. Ware het niet dat de vrolijkste kat van de wijk veranderd was in een schuw tot zelfs agressief beest.

De hereniging was van korte duur, want nadat hij zijn avondmaal naar binnen had geschrokt, vertrok hij opnieuw. “Terug naar zijn kattin?”, probeerde ik mezelf te sussen. Tot ik 3 dagen later telefoon kreeg van de dierenarts.

Of ik de eigenaar ben van een roste kater die de naam Oscar draagt (de chip heeft z’n nut bewezen). Terwijl ik die vraag positief beantwoordde, overvalt me een schrik. De dierenarts stelt me meteen gerust en vertelt dat Oscar bij haar is binnengebracht door een studente. Een kotstudente waar mijn kater al ruim een maand over de vloer komt. Steeds vaker en vooral steeds langer. Tot op ’t niveau dat hij er eten kreeg en schaamteloos de nacht doorbracht.  Hij leek er niet meer weg te slaan, dus de studente vroeg zich terecht af of het beest nog wel een thuis had.

Profiteur

’T Was me geen grote verrassing. Oscar is een profiteur in hart en nieren. Sociaal, aanhankelijk en helemaal geen schrik van vreemden. Hij nestelt zich zo op je schoot. Ik benadrukte de dierenarts dat de patiënt op haar behandelingstafel wel degelijk een warme thuis heeft (waar we hem nota bene ontzettend missen), en dat ik het zou appreciëren als de studente hem geen eten meer gaf. Ik voelde me zowaar bedrogen door mijn kat.

Feit is dat ik machteloos ben in deze situatie. Op woensdag kreeg ik de telefoon en het heeft tot zaterdag geduurd voor Oscar terug bij ons aan de deur stond. Dit keer wel met grote honger. Alsof die honger te groot was, waarna hij met tegenzin z’n kop nog eens heeft laten zien… want nog steeds deed hij opvallend afstandelijk naar ons toe. Eén ding is zeker: hij ziet ons gezin niet langer als zijn thuis en da’s spijtig.

Q. Heeft iemand ervaring met dit soort situaties? Ik kan wat hulp gebruiken.

[instagram-feed num=5 cols=5 showfollow=false]