Mijn ongeplande zwangerschap is het mooiste wat ons kon overkomen

21994370_10155275957279051_2970732886027996629_o

Mijn ongeplande zwangerschap is het mooiste wat ons kon overkomen

“Amai, dat zijn er ook twee kort op elkaar”. Het is dinsdagavond bij Lidl en vlak voor sluitingstijd opvallend druk. Terwijl mijn kinderen als apen aan de winkelkar hangen, probeer ik nog snel enkele boodschappen te doen. Ik draai me om en knik bevestigend naar de dame achter me. “Ze komen precies goed overeen hé. Hoe oud zijn ze?”, probeert ze opnieuw het gesprek op gang te krijgen. Ik heb weinig zin in dit soort conversaties, maar antwoord vriendelijk op haar vraag. Ze bedoelt het goed, dat weet ik best.

Vaak word ik aangesproken op de hechte en intense band die Jules en Alixe hebben. Dat ik met mijn gat in de boter gevallen ben, besef ik maar al te goed. Toch was het ooit helemaal anders. Ik neem jullie mee naar najaar 2014. Kersverse en fiere mama van Jules, mijn eerste kindje. Ik was net opnieuw gestart met werken en leefde volop op mijn roze wolk. De borstvoeding liep goed, de nachten waren redelijk en Jules was (tussen de obligatoire huilbuien door) een tevreden kindje.

jonge moeder

Hoewel ik me erg goed voelde, waren er toch enkele lichamelijke klachten waar ik me zorgen over maakte. Ik was vaak vermoeid en voelde me misselijk. “Alsof ik opnieuw zwanger ben”, zeg ik tegen een collega. “Maar dat kan niet hé”, treed ik meteen in de verdediging. Ik neem de minipil en geef tenslotte nog borstvoeding. Bovendien heb ik nog geen cyclus gehad. Geen reden om me zorgen te maken, probeer ik mezelf te sussen.

Wanneer ik later die dag de 6 maand oude Jules ga ophalen in het kinderdagverblijf en bij een apotheek passeer, besluit ik een zwangerschapstest te halen. Ik maak me eigenlijk weinig zorgen, maar wil enkele zaken uitsluiten. Om mezelf gerust te stellen.

Bij thuiskomst begeef ik me meteen naar het kleinste kamertje om de test uit te voeren. Ik hoef niet eens te wachten. Zo goed als meteen zie ik twee duidelijke streepjes verschijnen. Er is geen twijfel mogelijk: zwanger.

Mijn wereld stortte in.

Paniek overvalt me en ik begin meteen hysterisch te huilen. Het voelt alsof de grond van onder mijn voeten weg zakt. Een gevoel van schaamte overvalt me. Op de achtergrond hoor ik Jules schateren terwijl Matthijs hem kietelt. Ik probeer te bedenken hoe ik de boodschap best overbreng. Op het internet circuleren tal van melige filmpjes waarbij vrouwen op een ludieke manier hun zwangerschap aankondigen bij de vader in spé. Zelf kom ik niet verder dan “Kben zwanger.” Waarna ik opnieuw in huilen uitbarst.

“Da’s toch goed. Nee?”

Matthijs klikt Jules vast in zijn wipper en komt tot bij mij. “Da’s toch goed. Nee?” probeert hij voorzichtig. Hij is bijzonder rustig en ik zie hem glimlachen terwijl hij me tegen zijn borst duwt. “Je wou er toch twee kort op elkaar?” Feit. Ik wou twee kinderen kort op elkaar, maar amper 5 maanden na de bevalling alweer positief testen… dat zag ik niet aankomen. Weerom, ik gaf borstvoeding, nam de mini-pil en had nog geen cyclus gehad. Dit kon toch niet?

Ik maak meteen een afspraak bij de huisarts en krijg diezelfde week de officiële bevestiging. “Proficiat mevrouw, u bent ongeveer 6 weken zwanger.” Say whut?! Ik piekerde over de reactie van mijn vrienden, ouders en collega’s, en overweeg zelfs even om het kindje te laten wegnemen. Een gedachtegang die Matthijs meteen met de grond gelijk maakt. Dat het een kwestie van maanden is of dit kindje wel/niet welkom is maakt hem kwaad. En ik kan niet anders dan hem hierin gelijk geven.

In mijn omgeving reageert iedereen verbazend positief. Ik verbaas me over ’t feit dat 14 maanden verschil tussen twee kinderen niet eens zo ongebruikelijk is. Toch zijn de eerste maanden van mijn 2de zwangerschap zwaar. Door de vermoeidheid van het prille ouderschap in combinatie met tal van zwangerschapskwaaltjes ben ik zowel mentaal als fysiek instabiel. Terwijl ik bij mijn eerste zwangerschap continu mijn ronde buik wou accentueren, wil ik het nu vooral verstoppen. Uit schaamte.

Kantelpunt

Ergens rond 6 maanden zwangerschap is mijn kantelpunt. Ik wist ondertussen dat een klein meisje haar intrek had genomen in mijn buik. Ik liet me volledig gaan in de inrichting van de babykamer en er werd gebrainstormd over een naam.

Op 25 juli 2014 was het dan zo ver. Na een vlotte bevalling vervolledigde Alixe ons gezin. Jules was toen 14 maanden oud. De eerste maanden waren hectisch, dat zal ik niet ontkennen. Maar laten we wel wezen, een 2de kind heeft altijd een impact op je gezinsleven. Of het leeftijdsverschil nu 1, 3 of 6 jaar bedraagt.

klein leeftijdsverschil

Ik zat enorm in met het feit dat ik mijn kersverse dochter minder graag ging zien. Het kindje was tot slot van rekening ongepland en het feit dat ik de zwangerschap moeilijk kon aanvaarden, gaf mij een zeer onzeker gevoel. Een gevoel dat kort na de bevalling meteen aan de kant geschoven werd door extreme moederliefde.

Ondertussen

Ondertussen is Alixe 3 jaar oud. Het meisje is een ware spring-in’t-veld en wat ben ik blij dat zij deel uitmaakt van ons gezin. Ik word regelmatig aangesproken over de bijzondere band die Jules en Alixe hebben. Alixe is het mooiste cadeau dat ik Jules kon geven, en het kleine leeftijdsverschil heeft deze band enkel versterkt. Broer en zus zijn twee handen op één buik, zoveel is zeker.

Ik ben enorm blij dat ik zo snel opnieuw zwanger was. Hoewel ik er erg pessimistisch tegenover stond, kan ik vol overtuiging zeggen: het is het beste en mooiste wat ons gezin overkomen is.

ongeplande zwangerschap


[instagram-feed num=5 cols=5 showfollow=false]


18 Comments

    • Met de ervaring die ik nu heb, zou ik ook zeker bewust zo snel voor een tweede gaan. Korte pijn, maar zoveel voordeel achteraf 🙂

  1. Wat knap dat je dat zo eerlijk beschrijft! Ik moet zelf nog (steeds) niet denken aan een tweede en zou me daar dan ook schuldig over voelen mocht ik ineens zwanger zijn. Fijn om te lezen dat je gevoel veranderd is en het helemaal klopt nu!

  2. Wauw. Mooi geschreven, met veel liefde. Ik snap de stress die erbij komt, maar niemand hoeft die ‘rekening’ voor jullie te maken. Ik ken ze niet, maar ze lijken zo heerlijk samen. Zoals ik vaak op ig zet #siblinggoals

  3. Heel mooi geschreven! Hier zal er 17 maanden tussen de 2 broertjes zitten al hadden we het ook niet meteen verwacht. Het was een bewuste keuze om snel aan een 2de te beginnen maar omdat de eerste nogal lang op zich liet wachten hadden we niet verwacht dat het zo snel zou zijn. Het zal ongetwijfeld zwaar en vermoeiend zijn maar ik kijk er ook enorm naar uit, volgens mij gaan ze enorm veel aan elkaar hebben!
    En zoals je zegt maakt het volgens mij niet uit hoeveel verschil er tussen zit, zwaar blijft het hoe dan ook…

    • Proficiat met je zwangerschap, Sandra! En inderdaad, helemaal correct.
      Een aanpassing zal het sowieso zijn, het eerste jaar is best heftig met twee kinderen, maar indd, los van dat leeftijdsverschil is het sowieso een aanpassing. Nog een voordeel: doordat Jules zo jong was, heeft hij nooit jaloerse gevoelens gehad tov zijn klein zusje. Hij wist niet beter dan de aandacht te moeten delen. Veel succes!!

  4. Alsof ik mijn eigen verhaal zit te lezen. Heel herkenbaar. De shock, je buik willen verstoppen en eigenlijk nog niet willen, maar je daar schuldig over voelen. Hier gebeurde het ook ondanks de minipil en borstvoeding. Ze schelen elf maanden. Inmiddels zou ik niet anders meer willen,want ze lijken wel een tweeling zo hecht. Gelukkig maar ?

    Echt prachtig geschreven!

    • Wat leuk dat het ook voor jou een ‘happy ending’ kent.
      De eerste maanden is het op de tanden bijten, maar nu is het zooo leuk.
      Twas het meer dan waard 🙂

  5. Heel herkenbaar verhaal voor velen denk ik. Ik vond de overgang van 1 naar 2 ook zeer heftig dus in vele opzichten een herkenbaar verhaal. Hier zit er iets meer tijd tussen maar op zich hebben ze ook wel zo een fijne band. Als ik daar nu naar kijk, beklaag ik me het niet maar in het begin was het intens héél intens.

    • En hiermee bevestig je ook dat het leeftijdsverschil weinig uitmaakt.
      Een aanpassing en zwaar is het sowieso :). Dat eerste jaar is freaking heftig, maar ah .. in the end it’s all worth it. (ma kwil geen derde, haha. Tis goed zo :D.)

  6. Zo herkenbaar! Alsof ik mijn eigen verhaal lees.
    Na 2 jaar medische mallemolen werd onze dochter geboren. Slechts 5 maanden erna was ik opnieuw (spontaan) zwanger. We hadden dit in de verste verte niet zien aankomen. Ik herken dus zeker de shock, de onzekerheid, de gemengde gevoelens… Maar nu 2 jaar later is onze zoon het mooiste dat ons kon overkomen! Ik had nl. nooit uit mezelf de stap gezet om terug via medische weg zwanger te worden. En onze kids zijn twee handen op een buik. Een mooier cadeau kon ik onze dochter niet geven.

  7. Wow! Wat herken ik mezelf in jou verhaal…
    Hier ook ongepland zwanger… Van nummer 3…
    De eerste twee zijn er gekomen na het hele traject van IVF/ICSI… Dus ja, waarom zouden we aan anticonceptie denken… Een 3e kindje draad droomde we sowieso wel van…
    Maar na 8 maanden liep mijn borstvoeding wat terug en kwamen er nog wat vage klachten… Te veel gewerkt? De drukte met 2 kleintjes thuis? Ik dacht dat het daar aan lag… Hoewel… Ik hoor me ook nog zeggen tegen mijn collega; “ha, je zou bijna gaan denken dat ik zwanger ben… Maar dat kan natuurlijk niet…”
    Wat het lichamelijk en emotioneel met je doet, pfff het is al knap lastig geweest!
    Blij te lezen dat jou kantel moment kwam op 6 maanden… Ik ben nu 28 weken, en sinds 2 weken niet meer aan het werk… Een beetje rust en regelmaat… En dan hoop dat het dan allemaal op zijn plooi kan vallen…
    Ik heb de vorige keren zo genoten van mijn zwangerschappen, en hoop dat ik mijn laatste maanden ook nu nog ten volle kan genieten!
    Al heb ik toch het gevoel dat weinig mensen je echt begrijpen als een zwangerschap je zo volledig overvalt…

    Ach, spreek me over 2 of 3 jaar nog eens… Haha…

  8. Hier ook twee kinderen kort op elkaar: precies 56 weken zat er tussen. In ons geval een bewuste keuze om snel weer te ‘proberen’ maar dat het zo snel raak zou zijn hadden we niet durven hopen want het duurde nogal even voordat ik de eerste keer zwanger was. Wist ik veel dat het in de familie zo werkt: mijn moeder en haar broer schelen 11 maanden en mijn broer en ik ook 13 maanden. En ook bij hen was de eerste keer zwanger worden wel een behoorlijke tijd proberen…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.