Ik zie mezelf niet als de perfecte moeder. Verre van zelfs. Als we het over opvoeding en moederschap hebben probeer ik altijd open-minded te zijn, maar toch zijn er een aantal punten waarbij ik duidelijk niet op dezelfde lijn sta met collega-moeders (en vaders). Elk zijn leven, ellk z’n regels, maar ’t neemt niet weg dat ik op dit stukje internet toch mijn zegje ga doen.
Ik leef in de overtuiging dat we allemaal het beste willen voor ons kind. Je kind, je bloed. Je zou je eigen leven geven om dat van je kind te redden. Weetwel. En dan maakt het me kwaad, ontzettend kwaad als ik zie hoe onbezonnen sommige ouders ermee omgaan.
“Meisje, waar zijn je ouders?”
Toen ik vorige week mijn straat inreed, zag ik een klein meisje staan. Het kleutertje was geen geheel onbekende. Enkele maanden geleden ‘betrapte’ ik datzelfde meisje gehurkt op het voetpad terwijl ze haar behoefte deed (jep, number two, los op de straatstenen.). Ik vond het ietwat vreemd, maar schonk er verder weinig aandacht aan.
Ik zag het kind, ik gok dat ze een jaar of drie is, regelmatig met haar oudere broertjes over straat lopen, maar de laatste weken spot ik ze steeds vaker alleen. Ook dit keer. Ze stond midden op de rijweg en maakte duidelijk geen aanstalten om zich richting voetpad te begeven.
Ik parkeerde mijn wagen en hield het meisje in de gaten. Hoewel ik in een vrij rustige wijk woon, kan er al eens aardig opgetrokken worden. Bij de gedachte dat er elk moment zo’n snelheidsduivel de straat kan invlammen, stap ik uit. Ik zoek de volwassene die bij dit kind hoort, maar kan niemand vinden. Net op het moment dat ik het meisje tegemoet wandel, komt een vrouw (de moeder, I presume) aangehold. Ze neemt het kind op de arm, roept iets onverstaanbaars en neemt het kind enkele huizen verder mee binnen.
Zo’n zaken gebeuren, uiteraard. Het ene moment staat het kind naast je, 2 minuten later lijkt het in rook opgegaan. Ik mag er niet aan denken, maar het zou misschien ook mijn kunnen overkomen. Ben je daarom een slechte ouder? Nee!
Vanzelfsprekendheid? Of toch niet?
Maar wanneer ik later die dag hetzelfde meisje zie plaatsnemen in de wagen van haar vader. Op de passagierszetel zonder autostoel of verhogend zitje, dan gaan mijn tenen krullen. Het kwaad is geschied en alsof het allemaal niet erger kan steekt de vader, in de wagen, een sigaret op. De nonchalance waarbij sommige ouders hun rol vervullen en de laksheid waarmee kleine kinderen aan hun lot overgelaten worden, roept vragen bij me op.
Wat voor de ene persoon een vanzelfsprekendheid is, is voor de ander net niet zo van levensbelang. Of ben ik gewoon een psycho overbezorgde moeder?
Like what you read?
Volg me Facebook
Like what you see?
Volg me op Instagram
Waaw, ik ben blij dat het door jou ook nog eens belicht wordt! Over het hele thema kan ik ook een boek (inclusief voorbeelden) schrijven en ik vind het eerlijk waar schrijnend. Je schrijft over roken in de wagen maar je kan het evengoed doortrekken naar roken tijdens de zwangerschap. Een kind verdient, volgens mij, van het begin het allerbeste! Als ouder is het je plicht om, als je kinderen wil, die met een gezond hoofd en gezond lichaam op te voeden tot volwassenen die mee vorm kunnen geven aan een positieve maatschappij (en dat beslaat heel veel vlakken sociaal-economisch-cultureel-..). Ach,.. ik hoop dat heel wat mensen die je blogpost lezen jou en dus ook mij ook bijstaan in het idee dat je je kind niet zomaar los moet laten plaatsnemen de auto (hoe vaak ik dat zie!) of moet roken in de wagen. Of je kind van 3 alleen los laten lopen op straat. En dan nog eens te bedenken dat mensen die een kind willen adopteren en hopeloos moeite doen om toch maar een kindje in hun leven te hebben, zo gescreend worden op hun ‘mogelijke ouderkwaliteiten’.
Bij de docu van Lieve Blancquaert ‘birth day’, viel me op hoeveel pas bevallen moeders hun baby in de armen houden terwijl ze meerijden in de auto. Blijkbaar is het in verschillende landen helemaal niet vreemd dat een baby of kind niet vastgeklikt wordt in de wagen. Vreemd hé!
verschrikkelijk he!!
Blij dat ik niet alleen ben 😉 😀
Ik erger mij ook vaak aan dingen die anderen doen. Blijkbaar zijn niet alle mensen hun waarden en normen hetzelfde. Misschien mijn achtergrond als leerkracht, maar soms lijken dingen die vanzelfsprekend zijn toch niet zo voor andere mensen. Laat ons zeggen dat we dan beiden tot dat clubje psyche overbezorgde moeders behoren. ;)))
We hebben een clubje opgericht …
Je bent erbij ! Je bent erbij !
Tralalalaaaaa xD
Ö. Ik zie hier ook vaak kinderen op straat lopen. Een tijd geleden liep een peuter (1,5j) zo de straat op. De ‘grote’ zus (8-9j) had haar ng net bij de kraag. Ik had een hart verzakking. Dat vertrouwen of onverschilligheid van ouders. Doet me ook pijn, dat zo’n kinderen opgroeien met het idee dat het normaal is (om zonder gordel te rijden, behoefte op straat te doen, ..)