Opgroeien in Corona-tijden, ’t is een dingetje.

2020 is een jaar dat ongetwijfeld de geschiedenisboeken zal halen. Het jaar dat mijn kinderen 5 en 6 jaar waren. Dat alle scholen collectief sloten, 1,26 miljoen Belgen op technische werkloosheid terecht kwamen en het sociaal leven drie maanden plat lag.

Ik moet toegeven: het overviel ons, en werkelijk niemand kon dit zien aankomen. Corona was een ver-van-ons-bed show. Net zoals Sars of Ebola dat waren. ’T Was surreëel dat de inwoners in Wuhan in quarantaine geplaatst werden. Een miljoenenstad in lockdown, hoe kon dat? Wisten wij veel dat heel Europa binnenkort in ’t zelfde schuitje zat. We vertrokken midden februari nog met ons gezin  naar Wenen. Er was geen vuiltje aan de lucht. Op dat moment sijpelden de eerste besmettingen in Noord-Italie binnen, en toch werden er nergens in Europa voorzichtige maatregelen getroffen. Op de luchthaven spotten we enkele personen met mondmaskers en we draaiden eens met onze ogen. Little did we know.

Tenzij er effectief nog een 2^de golf aankomt, ligt de grote piek achter ons. Scholen zijn ondertussen terug deeltijds open, mensen keren terug naar kantoor en de economie herpakt zich. Al weten velen niet of ze ongerust of blij moeten zijn met deze voorzichtige heropstart.

Mark my words, 2020 zal in het geheugen van onze kinderen gegrift staan. Het jaar dat ze de school enkel mochten betreden na het meten van hun temperatuur en ontsmetten van de handen. Leerkrachten droegen mondmaskers, handschoenen en soms zelfs een vreemd plastic schild op hun hoofd. Het nieuwe normaal, hoor ik wel eens.

Krijgen we binnenkort te maken met een generatie hypochonders? Normaliseren we smetvrees niet een beetje bij onze kinderen door het dwangmatig wassen en ontsmetten van onze handen of oppervlaktes? En wat met een spontane knuffel of kus? Kan dat nog?

Ik ben ervan overtuigd dat corona een invloed zal hebben op onze manier van leven. Al hoop ik dat we op lange termijn vooral een goede handhygiëne en een portie gezond verstand overhouden aan deze pandemie. Dat het correct wassen van handen na bepaalde handelingen even logisch wordt als het poetsen van tanden. Of dat we op publieke plaatsen zo min mogelijk klinken en knoppen moeten aanraken. Of ben ik de enige die een beetje huivert van een openbaar toilet waar je de deurklink en doorspoelknop moet aanraken, om vervolgens je lavabo kraantje manueel open te draaien en je handen onder zo’n blazer te drogen? Er ligt een nieuwe markt van contactloze handelingen voor ’t rapen, me dunkt.