Het is maar sinds ik zelf mama ben, dat ik een enorm respect opgebouwd heb voor alleenstaande moeders/vaders.
Het gebeurt niet vaak, maar wanneer ik een dag alleen ben met de kinderen zorg ik ervoor dat alles stap voor stap uitgestippeld staat in m’n hoofd. Het eten maak ik de dag voordien, zodat het enkel nog hoeft opgewarmd worden, liefst een maaltijd die gemakkelijk binnen gaat (niet altijd de gezondste). Voor het gemak zet ik broer en zus na het eten voor de televisie zodat ik de tijd heb om de tafel af te ruimen en indien mogelijk de vaatwasmachine te vullen. De rest van het huishouden blijft al snel liggen. Een tripje naar de supermarkt is een volledige no-go, aangezien de jongste huilt omdat ze aandacht wilt en de oudste zich op de grond smijt bij elke opmerking. Geen was/plooi/strijk, geen stofzuiger die eens snel onder de tafel gaat, en die potten was ik morgen wel af (terwijl Matthijs zich met de kinderen bezighoudt).
Respect voor alle moeders/vaders die er te vaak alleen voor staan en toch een goede opvoeding meegeven. Diegene die presteren op de job, ondertussen een lieve ouder zijn, het huishouden onder controle houden en hun sociale contacten onderhouden. Respect voor diegene die er ’s nachts alleen voor staan wanneer de kinderen je elk uur wakker roepen. Zij die elke dag opnieuw relativeren, optimistisch denken, plannen en organiseren zodat hun kinderen niet de dupe worden van de situatie.
Eerlijk waar, respect. Dikke duim!
Bedankt in naam van alle de single ouders die onze blog lezen. We nemen je stukje graag over.
dat doe ik al 7 jaar…. en nog altijd met heel veel plezier voor dochterlief!
Je bent dan ook een topmama, Danielle! GO GO GO
Wat een mooi geschreven blog! Ik herken mezelf idd in je blog. Het is natuurlijk niet altijd even makkelijk, maar komt altijd goed. & mag niet klagen. Gaat gewoon goed als alleenstaande moeder van Quinten
Nou ik heb er ook weleens aan gedacht hoor. Zeker toen ik midden in de nacht bijna omviel van de slaap terwijl mijn zoon maar bleef brullen… toen was ik zo blij dat mijn man hem even naar beneden nam en met hem ging wandelen. Dan had ik twee uur extra slaap. Maar als alleenstaande ouder heb je dat niet. Geen extra steun, geen extra begrip… maar ook niet iemand om alle leuke, gekke dingetjes mee te delen die je kind doet.
Helemaal correct, Marianne.
We kunnen er niet voldoende bij stilstaan hoe zwaar het soms is!
En met deze blogpost als compliment los je het niet op, maar een schouderklopje doet soms veel.
Dank je wel! Steun als deze is altijd welkom! Verhaaltjes over het leven zoals het is als alleenstaande moeder vind je op http://www.alleenmeteenkwinkslag.blogspot.be
Bedankt voor de pluim! Beide heeft voor- en nadelen. Je vindt je eigen ritme. Maar dat uurtje eerder naar bed is er vaak niet bij, want die vaatwasser….
Heel fijn, dit blog bericht. Bij het alleenstaand ouderschap wordt veel te weinig stilgestaan. In de media zien we alleen de ideaalplaatjes van het gezinsleven.
Mijn dochter is nu 19 en ik heb haar in mijn eentje grootgebracht. Nu ik erop terugkijk, heb ik daar een goed gevoel over. Zij en ik hebben een heel goede band en ze is zelfs beter terechtgekomen dan ik ooit had kunnen dromen.
Het huishouden is er idd vaak bij ingeschoten (je kunt niet álles in je eentje), maar als ik heel eerlijk ben, heb ik me ook weleens gelukkig geprijsd tegenover gezinnen waar de ouders veel ruzie hebben, of waar de ouders gescheiden zijn en met de ene nieuwe partner na de andere op de proppen komen.
Bij ons was er wel rust en stabiliteit. (En dat is belangrijker dan een schone vaat, niet?)