Ik word altijd wat sentimenteel als we’t over mijlpalen hebben. Kinderen die leren lopen, hun eerste woordjes uitkramen of naar school gaan. Ontzettend schoon, maar ook altijd een beetje bleiten. Iets met #stopdetijd. De mijlpalen die je in’t volwassen leven afvinkt zijn dan weer van een heel ander kaliber. Het krijgen van kinderen of het kopen van een huis, bijvoorbeeld. Er worden beslissingen genomen die gepaard gaan met veel verantwoordelijkheid, en ik vind dat niet altijd even gemakkelijk. Waar ik vroeger al eens die sprong in’t onbekende nam, kan je me nu best omschrijven als: de eeuwige twijfelaar.
Zo was ik helemaal niet extatisch bij het aanschouwen van mijn positieve zwangerschapstesten, of het kopen van ons huis. Blij, dat wel. Maar spanning en twijfel namen de bovenhand, en dat soms tot een verlammend niveau. ’T Zijn beslissingen die je leven tot op een zeker niveau bepalen, en ik vind het inslaan van een nieuwe (onbekende) weg daarbinnen heel moeilijk. Ook momenteel sta ik voor bepaalde keuzes, zowel werk- als gezinsgerelateerd, en die zorgen ervoor dat ik de laatste weken niet bepaald vrolijk door ’t leven dartel.
De laatste jaren volgde de ene mijlpaal de andere op. We weten allemaal dat’t met die #2under2 volledig goedgekomen is, en ’t is ondertussen ook dik twee jaar geleden dat ik met klamme handjes bij de notaris plaatsnam en m’n handtekening plaatste op een stapel papieren. We hadden een huis gekocht, hoera! Een woning uit 1930 dat door omstandigheden al twee jaar leeg stond voor het op de immomarkt verscheen. En die leegstand (lees: het gebrek aan onderhoud en warmte) had wel degelijk z’n sporen nagelaten. Kleine en minder kleine werken werden uitgevoerd, van ventilatie tot isolatie, maar ook liters verf, een nieuwe keuken en volgende week worden eindelijk de nieuwe ramen geplaatst!
Het to do lijstje wordt steeds korter (wat op zijn beurt dan weer ruimte maakt voor nieuwe plannen). Maar feit is dat ons huis steeds meer een thuis wordt, en dat doet ontzettend deugd. Tot de rooilijn roet in’t eten kwam gooien.
De rooilijn, wat is dat?
De rooilijn is een grens tussen openbaar en privé-eigendom. Wanneer je in een straat met rijhuizen staat, zie je heel duidelijk dat alle voorgevels op dezelfde lijn gebouwd zijn. Tegen de rooilijn dus. Ook bij vrijstaande woningen zie je vaak dat de voortuinen en opritten één lijn volgen: opnieuw de rooilijn.
Onze straat is hierin een specialleke. Toen ons huis in ’t jaar 1932 gebouwd werd, was er nog geen sprake van een rooilijn (althans niet op ‘den buiten’). Iedereen bouwde zoals ’t hem uitkwam. Waarbij de ene woning wat dichter bij de weg lag, dan de andere. Pas in 1960 toen ons huis een anciënniteit van 30 jaar bereikte en de steenweg voor ons deur meer verkeer slikte, werd er een rooilijn getrokken. En jawel: die rooilijn loopt pal door ons huis. Dit betekent in theorie dat ons huis gedeeltelijk gebouwd is op openbare grond. Grond waar de gemeente (of in ons geval ‘t gewest) eigenaar van is, en dit elk moment kan opeisen. Kak.
Want vorige maand viel er een vervelende brief in de bus. Het gemeentebestuur kondigde met veel fierheid aan dat de tramlijn vanuit Gent mogelijks verlengd wordt, en zo wel eens tot voor ons deur zou kunnen lopen. Fantastisch nieuws, ware het niet dat een verbreding van de steenweg hierin geen onlogisch gevolg is. En jawel: dat ons huis hierbij in de weg staat.
Een onteigening, ofwa?
Zo ver is het allemaal nog niet. Maar ’t is als het zwaard van Damocles die ons boven ’t hoofd hangt. Terwijl de ene partij in ’t stadsbestuur verkondigd dat de tramlijn er komt, doet de andere er alles aan om dit punt van tafel te vegen. Voor alle duidelijkheid: er is nog niets gestemd over die bewuste tramlijn. En als het ooit zo ver komt (het is nog maar de vraag over welke termijn we spreken), is het niet eens zo zeker dat ons huis daadwerkelijk moet plaatsmaken. Maar u begrijpt ongetwijfeld: leuk is anders.
Kortom, onzekere tijden. En ’t verklaart voor een groot stuk waarom we niet meteen dolenthousiast die zolderverdieping verbouwen.
Ik zou daar persoonlijk ook helemaal nerveus van worden, door de onzekerheid, het wachten…
‘k Duim mee dat er geen tramlijn komt!
‘Not in my backyard’ is bij jou ‘niet in mijn voortuin’ 😉 Mij zou die onzekerheid ook parten spelen, meer dan als het een vaststaand feit zou zijn dat we onteigend worden. Dan kan je vooruit. Nu worden al je plannen en dromen on hold geplaatst voor onbepaalde tijd. Veel moed verder nog bij het nemen van je andere keuzes!
Hoe is jullie verhaal verder afgelopen? Wij zitten juist in hetzelfde schuitje, oud huis gekocht op een gewestweg getroffen door een rooilijn en we zitten hierdoor ook al lang in het onzekere, verbouwen of niet, verhuizen of niet,…