Dat het alweer bijna zes jaar geleden is dat ik deze website uit de grond stampte. Als nieuwbakken mama van baby Jules en enkele maanden zwanger van Alixe had ik namelijk ’t één en ’t ander te vertellen. Althans, zo voelde het. ’T was in elk geval met die intentie dat ik achter het klavier plaatsnam en zaken neerschreef. Veelal onbenulligheden, of zaken die ik wou herinneren. Zoals die keer dat ik moest huilen omdat Jules een tractor spotte, hoe onze ochtendshifts verliepen met 2under2, en de operaties die Alixe onderging aan haar traankanaal.
’T waren andere tijden. Anno 2013 was geen sprake van influencers of zij die het voor de gratis goodies deden. SEO en Google Analytics waren me volkomen onbekend, kortom ik had geen flauw benul met wat ik bezig was. Maar ’t was een uitlaatklep en aangenaam tijdverdrijf.
Of ik fier ben op wat ik ondertussen bereikt heb? Ik ben geen grote naam in’t kleine wereldje, maar wel fier! Naast een fulltime job ook nog deze blog beheren is niet altijd vanzelfsprekend. Er zijn wel degelijk deadlines en verwachtingen binnen het bloggen, maar ik doe het met veel goesting.
’T is opvallend hoe de blog ondertussen een deel van mijn / ons leven is gaan uitmaken. Er gaat letterlijk geen dag voorbij zonder dat er rechtstreeks of onrechtstreeks aan content gewerkt wordt. Ben je zelf mamablogger? Dan herken je zeker volgende situaties:
1. Dat fototoestel binnen handbereik
Ik verkies een fototoestel boven smartphone om foto’s te maken. Het mag dan wel lomper zijn en niet in mijn achterzak passen. Het verschil in kwaliteit is mij dat extra gesleur meer dan waard. Mijn fototoestel ligt dus sowieso binnen handbereik, en gaat altijd mee op uitstap. If not, dan kan ik daar aardig ambetant van lopen.
2. Content zit overal
Een interessante discussie met medemoeders, een boeiend topic binnen de actualiteit, een grappige uitspraak van je kind, … overal zie je mogelijke content. Content die helaas niet altijd even vlot op papier laat vertalen, maar goed.
3. Winteruur, boehoe!
Natuurlijk helder licht is ook voor een amateurfotograaf belangrijk. Dat winteruur is dus absoluut geen cadeau, en kan aardig op je humeur spelen. Het trekken van foto’s beperkt zich in die periode veelal tot de weekends.
4. “Wat is hier de WiFi-code?”
Omdat ik het bloggen combineer met een fulltime job, probeer ik elk doods moment te koppelen aan m’n bijberoep. Het is dan ook niet uitzonderlijk dat je me tijdens Jules en Alixe’s hockeytraining op de laptop ziet tokkelen. Het beantwoorden van mails, blogconcepten uitwerken, oude artikels opschonen, … er is altijd wat te doen.
Ook wanneer we er in opdracht van een klant op uit trekken, durf ik naar de WiFi-code vragen. Ze verwachten tenslotte dat er via socials verslag wordt uitgebracht.
5. Kinderen herkennen ipv de ouders
‘T is niet uitzonderlijk dat ik op een bloggers-event eerder de kinderen herken, om vervolgens de mamablogger eraan te koppelen. Tout court ben ik erg slecht in namen / gezichten, maar blijkbaar gaat het met kinderen toch vlotter. Misschien omdat ik ze vaker op m’n instafeed zie verschijnen?
Q. Wat vind jij typisch voor een mamablogger?