Was ik dan echt zo’n moeilijke puber?

Was ik dan echt zo’n moeilijke puber?

‘k moet een jaar of 15 geweest zijn. Na een woordenwisseling met m’n moeder had ik me teruggetrokken op mijn kamer. Met slaande deuren en gestampt op de trap. Zo gaat dat nu eenmaal bij pubers.

Hoofdtelefoon op, muziek hard. Vol zelfmedelijden luchtte ik mijn hart op MSN. M’n moeder liet me uitrazen, maar ’t duurde vaak niet lang voor ze zichzelf de toegang verschafte tot mijn kamer. Zij startte een monoloog, ik negeerde haar en rolde met m’n ogen. Ze noemde me koppig, een moeilijk karakter ook wel.

Toegegeven, ik was geen gemakkelijke puber. ‘k had nogal een uitgesproken mening en deinsde er niet voor terug om met verwijten en scheldwoorden te smijten. Als ik eraan terug denk, kon ze er best goed mee om. Die moeder van me. ‘T was na een van die ruzies dat ze naast me op bed kwam zitten.

Geen idee waar de ruzie over ging, maar ik probeerde nog steeds m’n gelijk te halen. ’t was tijdens een van deze discussies dat ze zei “Ester, ge moogt mij alles zeggen, maar ik ben hier niet om uw vriendin te spelen. Ik ben uw moeder.” Dat gesprek is me altijd bijgebleven.

Ik had namelijk leeftijdsgenoten, die er (in mijn ogen) wel dat soort relatie op nahielden met hun ouders. Ik begon het zelfs als ‘de norm’ te zien en stelde me vragen bij ’t feit dat mijn moeder en ik geen BFF’s waren. Waarom moest ik in godsnaam helpen in’t huishouden terwijl mijn vriendinnen gewoon de voeten onder tafel schuiven. Ze krijgen een apart gekookt potje (want: eikes, biefstuk lustten we niet) en later die namiddag sjassen moeder en dochter er € 200 door tijdens hun wekelijkse shoppingtrip. Ze roddelen, giechelen en knuffelen.

Dat terwijl mijn moeder en ik maar een half woord nodig hadden om elkaar te irriteren. Dat ik moest eten wat de pot schaftte en werken voor m’n geld, bijvoorbeeld. Owé als ik een avond te laat thuiskwam of zonder verwittigen de deur uitging. Ik zocht mijn vrijheid op, en liep hierbij tegen mijn moeders grenzen aan.

We zijn ondertussen 12 jaar later en tis helemaal goed gekomen. Ik heb respect voor haar en hoe ze me heeft opgevoed. De band die we nu hebben is sterker dan ik ooit had kunnen dromen.

12 jaar later ben ik zelf moeder van 2 kleuters. Vier en vijf zijn ze. M.a.w. ik heb wel nog even te gaan voor ze gaan puberen. Vooral bij Alixe bereid ik voor op ’t ergste. Ik wil dat mijn kinderen weten dat ze altijd bij me terecht kunnen, tegelijk wil ik hen waarden en normen meegeven. Ik maak me geen illusies, die gevreesde puberleeftijd zal geen lachertje worden.

Maar hé, dan kijk ik naar mezelf en zie dat het helemaal goed komt.

[instagram-feed num=5 cols=5 showfollow=false]