“Neeeeee!”, gilt mijn driejarige dochter wanneer ik vraag of ze uit bad wil komen. “HET-IS-KOUD!”, vult ze aan terwijl ze me kwaad aankijkt. Dat de handdoek al 20 minuten op de verwarming ligt op te warmen, doet niet terzake. “Dommerik”, mompelt ze terwijl ze verder nonchalant door haar badboekje bladert. Kleine kanttekening: ik heb haar met veel moeite en overtuigingskracht dat bad moeten inpraten, nu gaat ze mij hetzelfde lappen om haar er uit te krijgen. Kids, gotta love them.
Hoewel ze amper drie is, beseft het pittige dametje maar al te goed wat ze wel of niet wil. Ze heeft het moeilijk, die dochter van me. Ik herinner me dat Jules exact een jaar geleden door diezelfde moeilijke fase ging. Elk kind is uniek, en hoewel de karakters van mijn kinderen enorm verschillen zie ik dezelfde frustraties op driejarige leeftijd opborrelen. De kleuters ontdekken hun zelfstandigheid en mogen van tijd tot tijd zelf beslissingen nemen, hoera! Tegelijk wordt elke minuut in hun leven door een derde beslist en gecontroleerd. Dat lijdt tot frustraties, en ik versta dat.
Zowel voor de kinderen, als voor de ouders is het zoeken naar een evenwicht waarbij je het kind beslissingsruimte biedt binnen subtiel vooropgestelde grenzen. Zo probeer ik mezelf wat vaker in te leven in hun situatie. De ervaring met Jules’ driftbuien (en onze gesprekken met de opvoedcoach), zijn hierbij een belangrijke leerschool geweest.
An sich heeft Alixe een erg gemakkelijk karakter, toch verzet zij zich op dit moment tegen elke vorm van ‘gezag’. Zij, en niemand anders zal haar outfit kiezen. Zij, en enkel zij zal beslissen welke fruitsoort ze meeneemt naar school. Logisch, ik maak die beslissing ook graag voor mezelf. Ze mag dan wel 3 zijn, ik wil haar erin steunen steeds meer beslissingen zelf te mogen maken. Het is een fase, en haar broer (die indertijd een pakje heftiger kon reageren) heeft me getoond dat het van voorbijgaande aard is.
Dat het soms verdomd moeilijk is om kind te zijn. Toch?
[wdi_feed id=”2″]
Hier ook eentje in die fase… vermoeiend voor mama en kind 🙂
I feel ya, lady!
Ik las vanmorgen het ‘kousen-drama’ op InstaStories
(stiekem een beetje moeten lachen, maar ik leef met je mee!)
Felix is in een zot ambetante bui de laatste tijd. Gaan slapen is één groot gevecht en hij wil plots ook niet meer naar school. Maar hij is net goed ziek geweest, de krokusvakantie was er eentje zonder de vaste structuur…en hij wordt bijna drie. Ik laat het gebeuren en probeer me er vooral niet in op te jagen. En zoveel mogelijk rustig te blijven, die heftige energie niet mee over te nemen. Want dat helpt meestal niet 🙂