Nee, ik was geen familiemens
’t Was niet mijn favoriete bezigheid, die zondagnamiddagjes bij de familie. Ik had wel beters te doen en stelde de verplichte bezoekjes liefst zo lang mogelijk uit. Met als gevolg dat ik het eerste halfuur mocht aanhoren dat’k toch echt wel vaker moest binnenspringen. Glimlachend knik ik, terwijl mijn brein zich klaarmaakt voor selfdistruction. Met een beetje geluk was er een calorierijke taart die afleiding bracht, maar verder was’t vooral een saaie bedoening. Nee, ik was geen familiemens.
Het was pas toen ik zelf moeder werd dat ik waarde ben gaan hechten aan het begrip familie. Wie had ooit gedacht dat ik vollenbak ging genieten van weekendjes bij de (schoon)ouders. Za-lig. Namiddagen waarbij je even schaamteloos je voeten onder tafel kan schuiven terwijl de grootouders, tantes of nonkels zich ontfermen over de kinderen. Het voelt als ’thuiskomen’, maar dan op een ander. Daarenboven vind ik het heerlijk om te zien hoe intens de kinderen genieten in aanwezigheid van familie.
180° gedraaid.
Plots besef je hoe belangrijk familie is. Ik zie het als een natuurlijk netwerk dat je je hele leven meeneemt. Personen waarop je kan vertrouwen en bouwen. Mensen die er voor je zijn, wat er ook gebeurt. jawel, 180° gedraaid. Familie heb je voor ’t leven, dus je kan ze maar beter te vriend houden, snaptem?
Daarom, dikke merci aan mijn ouders, schoonouders, (schoon-)broers en zussen.
Like what you read?
Volg me Bloglovin’
Like what you see?
Volg me op Instagram
Mooi dat je je familie ineens echt bent gaan waarderen Ester. Altijd weer bijzonder wat het moederschap met een mens kan doen.
Heel herkenbaar! Ik ben momenteel zwanger van ons eerste kindje en erger me blauw aan die verplichte familiebezoekjes, voor mijn gevoel een hele dag verprutst tijdens mijn welverdiend weekend. Hopelijk gaat dat veranderen eens ons kleintje er is…
Bijzonder en mooi om te lezen dat het zo is veranderd!
Hier deden we de familiebezoekjes wel, net als nu nog… maar lang niet altijd hebben we er zin in.