#genoeggezwegen
Onder de hashtag #genoeggezwegen delen duizenden vrouwen hun traumatisch bevallingsverhaal. Het is een initiatief dat in’t leven geroepen werd door de Stichting Geboortebeweging. Deze stichting maakt onderdeel uit van een internationale beweging die zich inzet voor mensenrechten tijdens de zwangerschap en bevalling. Met de actie #genoeggezwegen of #breakingthesilence willen ze moeders (én vaders) een stem geven en het taboe rond geboortetrauma doorbreken. Een actie die ik overigens alleen kan toejuichen.
Al is er ook een keerzijde van de medaille die ik voorzichtig toelichten. De kracht van social media is een mes dat aan twee kanten snijdt. Want hé, het is goed dat de vrouwen een stem krijgen. Dat zij hun verhaal kunnen en mogen delen. Maar laten we vooral niet vergeten dat die verhalen een uitzondering zijn. Een percentage dat je naast de grote massa moet bekijken. Geen onbelangrijk percentage. Integendeel. Een percentage dat er anno 2016 niet zou mogen zijn, zoveel is zeker.
Maar ik denk bij het lezen van de getuigenissen ook aan de vroedvrouwen en gynaecologen die het wél goed bedoelen. Diegene die voor de job gekozen hebben om vrouwen correct te begeleiden bij de meest ingrijpende verandering in hun leven. Zij die wel communiceren, luisteren en opvolgen, zoals het hoort. Zij die kordaat zijn wanneer het nodig is, maar tegelijk met liefde handelen in functie van moeder en kind.
Want zo’n bevalling heb ik gehad. Tot twee maal toe. Ben ik nen chansaar? Misschien. Al leef ik nog altijd in de overtuiging dat het meerendeel van de bevallingen met respect verloopt. Versta me niet verkeerd, ik zeg niet dat we de negatieve verhalen in de doofpot moeten steken, maar ik wil benadrukken dat dit niet de norm is.
Want ik denk bij het lezen van de getuigenissen ook aan diegene die momenteel zwanger zijn en binnenkort hun benen mogen spreiden. Zij die so-wie-so al angstig staan tegenover wat komen zal.
En dat is de keerzijde waar ik het over wou hebben. De kracht van sociale media is groots, en terwijl het medium een duidelijke boodschap de wereld wil insturen, zaait het ook enorm veel angst en haat.
Is er bij vele ziekenhuizen een probleem en moet dit aangepakt worden? Ja, hoogstwaarschijnlijk wel. Maar is dit de juiste manier om deze boodschap over te brengen en bijgevolg het probleem aan te pakken? Nee. Naar mijn mening niet. Akkoord, je krijgt een podium en wordt gehoord. Social media geeft je het bereik, zoveel is duidelijk. Al is de massale angstzaaiing die ermee gepaard gaat een logisch gevolg van het ongenuanceerd overbrengen van eenzijdige boodschappen. Even lijkt het alsof elke bevalling een ware nachtmerrie is. En zij die niet beter weten verkrampen nog voor het allemaal begonnen is. Dus aan hen: informeer je en volg je instinct. Maak eventueel een geboorteplan op en communiceer hierover met je gynaecoloog.
Heb je’t gevoel dat je niet op één lijn staat? Trek je conclusies. Ander en beter!
Iedere vrouw heeft recht op een zorgzame bevalling en niemand mag zich op zo’n manier laten behandelen.
Uitgelichte foto: Shutterstock
Like what you read?
Volg me Bloglovin’
Like what you see?
Volg me op Instagram
Helemaal waar. Ik moet nu zeggen dat ik tegen mijn bevalling juist de horror verhalen ging opzoeken om te weten wat er allemaal KON gebeuren. Ik heb nu zelf een horror bevalling gehad. Maar had dit supermooi geweest, had ik dit ook gedeeld. En wie tussen de lijntjes kan lezen, weet dat er ook dat deze verhalen een uitzondering zijn (die even veel lijken door de bundeling met de hashtag)
Ik vind het jammer dat mensen tegenwoordig steeds meer en meer zulke acties in het leven roepen waardoor andere mensen eigenlijk over 1 kam geschoren worden. Zoals je zegt en goed verwoord is er een keerzijde. Net zoals dat wanneer je over een bepaald beroep begint anderen beginnen zagen wat voor zwaar beroep zij wel niet hebben…
Ik ga niet helemaal akkoord. Ik ben zelf “slachtoffer”, zonder een trauma te hebben. Maar voor mij ligt een groot stuk van dit probleem ook in de hoge werkdruk en de overmedicalisering van bevallen. Daar gaat het voor mij wel echt over, en dat is niet ok. En uitzondering zou ik het ook niet noemen, aangezien ik zo 15 vrouwen kan opnoemen bij wie het ‘niet ok’ verliep. En die vaak met een slecht gevoel zitten, maar soms pas veel later te weten komen dat er eigenlijk zo niet had moeten gehandeld worden.
Zeer zeker, daar volg ik je volledig in!
Daar zit het grote probleem. Werkdruk en overmedicalisering, en het beleid van het ziekenhuis of de arts. ‘T is geen overbodige luxe om je als zwanger vrouw goed te informeren. Over wat de mogelijkheden zijn en vooral wat je rechten zijn. Zodat je duidelijk op één lijn staat met de personen die je gaan bijstaan tijdens de bevalling.
In Gent ken ik verschillende mensen die hun bevalling met het geboortehuis (thuisbevallingen) gedaan hebben. Super initiatief, en zeker te overwegen (bij een derde? :D)
Ik verschiet er echt van dat je zo veel vrouwen die slechte herinneringen hebben aan hun bevalling. Bevielen velen ervan in hetzelfde ziekenhuis? Want dan schort daar toch duidelijk iets :/
Punt is (en da’s persoonlijk) ik hou gewoon niet van dit soort SocialMedia acties. Voor mij is het belangrijk dat deze problemen aangepakt worden bij de bron. Dat ziekenhuizen iets doen met de klachten die binnenkomen. Niet enkel op vlak van bevalling, maar binnen zorg in’t algemeen. Dat ombudsdiensten hierover communiceren naar personeel en bestuur, en dat het probleem bijvoorbeeld ook ter sprake komt in de opleiding.
Social Media geeft je het podium, maar ik betwijfel of het op lange termijn iets verandert. Het schokeert. Op korte termijn. En volgende maand zijn we’t allemaal vergeten. Ik ga de zaken niet minimaliseren, maar ik mis de omkadering binnen de actie. Wat kunnen die vrouwen doen? Waar kunnen ze officiële klacht indienen tegen persoon X of ziekenhuis Y? Hoe kunnen vrouwen zich voorbereiden op de bevalling? Welke opties heb je e.d.
De rotte appels moeten eruit, maar dit bereik je niet door een veralgemenend beeld te hangen dat vroedvrouwen, zorgkundigen en gynaecologen de vrouw als een stuk stront behandelen.
Het is een kwestie van mening, en een ander opzet of doel waar ik voor opper, maar ik denk dat die vrouwen er meer aan hebben dat er daadwerkelijk iets gebeurt met hun klachten, dan ’t feit dat ze op een podium gesmeten worden en eens luid mogen roepen. Een verschil in verwerking en verwachtingen, me dunkt.
Als je het percentage ingeleide bevallingen, bevallingen waar wordt ingegrepen met zuignappen en tangen en knippen en dergelijke vergelijkt met dat van buurlanden, doen we het zeer, zeer, zeer slecht. En daar moet iets aan veranderen. Of dit de beste methode is weet ik niet goed. Ik word een beetje misselijk als ik zo’n verhalen lees. En de weg van een geboorteplan en bespreken en eventueel van arts, vroedvrouw of ziekenhuis veranderen is wellicht positiever. Maar naar mijn gevoel mocht dit ook echt wel eens breed aangekaart worden. Ik heb trouwens goede bevallingen gehad maar het had zeker de eerste keer nog een pak beter gekund, maar geen trauma alhier…
Dankjewel voor je reactie, Josie!
Voor mij is het belangrijk dat deze problemen aangepakt worden bij de bron. Dat ziekenhuizen iets doen met de klachten die (ongetwijfeld) binnenkomen. Niet enkel op vlak van bevalling, maar binnen zorg in’t algemeen. Dat ombudsdiensten hierover communiceren naar personeel en bestuur, en dat het probleem bijvoorbeeld ook ter sprake komt in de opleiding.
Akkoord, we denken nu allemaal dat dit zal volgen uit de #genoeggezwegen actie, maar daar ben ik nog niet zo zeker van. Social Media geeft je het podium, maar ik betwijfel of het op lange termijn iets verandert. Het schokeert. Op korte termijn. En volgende maand zijn we’t allemaal vergeten.
Ik ga de zaken niet minimaliseren, maar ik mis de omkadering binnen de actie. De rotte appels moeten eruit, maar dit bereik je niet door een veralgemenend beeld te hangen dat vroedvrouwen, zorgkundigen en gynaecologen de vrouw als een stuk stront behandelen.
En ik heb het hier niet over de individuen die hun verhaal insturen. Respect voor hen, echt waar. Maar de actie in’t algemeen, had ik liever in een meer omkaderend gegeven gezien. Wat kunnen die vrouwen doen? Waar kunnen ze officiële klacht indienen tegen persoon X of ziekenhuis Y. Want hoe je’t draai of keert, wat is’t gevolg dat we kunnen trekken uit #genoeggezwegen? Dat het vaak nog misloopt. Maar in welke ziekenhuizen en bij welke dokters weten we niet.
Is’t toeval dat je grof aangepakt werd tijdens je bevalling? Waarschijnlijk niet. Dat ligt hoogstwaarschijnlijk aan’t beleid van het ziekenhuis of de arts. Inderdaad zoals Sofie hierboven aanhaalt: werk/tijdsdruk en overmedicalisering. Die rotte appels moeten eruit. Als ik de verschrikkelijke getuigenissen lees, zie ik vaak een duidelijke lijn. In de reacties lag ik ook een paar keer “mijn zus had net hetzelfde, welke arts was dat?”.
Het is een kwestie van mening, en een ander opzet of doel waar ik voor opper, maar ik denk dat die vrouwen er meer aan hebben dat er daadwerkelijk iets gebeurt met hun klachten, dan ’t feit dat ze op een podium gesmeten worden en eens luid mogen roepen. Een verschil in verwerking en verwachtingen, me dunkt.
Zelf had ik een erg goede bevalling met erg meegaande vroedvrouwen. Diezelfde vroedvrouwen hadden me verwittigd dat de gynaecoloog ‘graag’ preventief knipte. Waarop ik aangaf dat ik dit niet wou. Bijgevolg heeft de gynaecoloog ook niet geknipt. De communicatie verliep transparant, dus hier geen klagen.