Ik ben geen co-sleeper en toch ligt er een kind in mijn bed

Nadat het online magazine Maison Slash een artikel deelde over co-sleeping ontstond er een relletje tussen de lezers. ’t Ging erover dat het koppel kostte wat kost geen kinderen in hun bed wou. “Het is de enige plek in huis waar we meer zijn dan alleen mama en papa. Die wilden we niet opofferen”. Stond in het artikel te lezen. Vooral ’t feit dat de schrijfster in kwestie haar drie jaar oude dochtertje anderhalf uur tegen de muur liet staan tijdens een nachtelijke schreeuwpartij, stootte veel mensen tegen de borst.

Uit het artikel kon je afleiden dat de auteur niet bepaald fier was op de manier waarop ze die ene avond gereageerd had. Ik kan me inbeelden dat ze niet bepaald vrolijk werd van de harde reacties op social media. Laat ons wel wezen, ’t ouderschap is trial and error, en ook ik verlies met enige regelmaat mijn geduld. Op zo’n moment kan je’t missen als andere ouders je met een belerende vinger op die zwakte wijzen.

’T zal u niet verbazen dat het co-sleepen niet in elk gezin even warm onthaald word. Ook bij huize Depret hebben de kinderen vanaf 6 maanden op hun eigen kamer geslapen. Het mag dan ook geen schande zijn dat ik die keuze vooral gemaakt heb in functie van mijn eigen nachtrust. Toen Jules als baby tussen twee borstvoedingen naast me lag te snoozen, droomde ik dat hij uit bed gevallen was. Slaapdronken ben ik recht gesprongen en als een gek beginnen zoeken naast en onder het bed. Dat terwijl het ventje mooi met gebalde vuistjes en z’n michelin armpjes omhoog naast me lag.

Om maar te zeggen, ik sliep een pak minder diep met een baby naast m’n zijde. (en dan heb ik het nog niet eens over de gemikte karakte-schoppen die je mag incasseren eens ze de peuterleeftijd bereikt hebben.)

Geen olijke co-sleeper

U ziet, ik val niet bepaald onder de noemer ‘olijke co-sleeper’, en toch had ik deze ochtend ’t genoegen te mogen ontwaken naast die mooie dochter van me. Vier jaar is ze ondertussen en jawel van tijd tot tijd kruipt ze ’s nachts in’t ouderlijke bed. Dan hoor ik haar ’s nachts zachtjes huilen. Enkele seconden later opent haar piepende slaapkamerdeur en in lichte looppas begeeft ze zich naar onze kamer. Met een sierlijke zwaai mikt ze haar kussen op het grote bed. Waarna ze even sierlijk over haar slapende vader kruipt en zich onder het donsdeken friemelt. Terwijl ze m’n wang of schouder aait, valt ze in slaap.

De weinige keren dat ik wakker word van haar nachtelijke verhuissessie, geniet ik van het tafereel. Maar de eerlijkheid gebied mij u te zeggen dat het vaak al ochtend is voor ik doorheb dat ze er ligt.

’T is in fases dat een kind nachtelijke nabijheid opzoekt, en ik ben ervan overtuigd dat het daar zijn/haar reden voor heeft. M.a.w. ik laat het toe (op voorwaarde dat ze me niet uit bed duwt). De ene maand slaapt ze zonder probleem in haar eigen bed, maar er zijn evengoed maanden waar ze wekelijks een nacht bij ons kruipt. Ik moet toegeven dat ik er uit gemak geen probleem van maak. In tegenstelling tot wat je zou vermoeden, maakt ze ons (en haar broer waarmee ze de kamer deelt) niet wakker, en op die manier kunnen we allemaal uitgeslapen aan onze dag beginnen.

Meer weten of co-sleeping en hoe het (veilig) kan? Scroll even door de blogs van Mama Naturelli!

Q. Zie jij jezelf als co-sleeper?

[instagram-feed num=5 cols=5 showfollow=false]