Lijd ik aan digibesitas?
Digiwatte?
Volgens Wikipedia: “Digibesitas is een vorm van gedragsverslaving en slaat op een overmatig gebruik en de afhankelijkheid van nieuwe media en technologieën. Het wordt ook wel gezien als welvaartsziekte veroorzaakt door de aanwezigheid van middelen die toegang tot internet geven. Voorbeelden hiervan zijn de smartphone, tablets, en computers.”
Ik lag vorige week languit (op mijn laptop tokkelend, uiteraard) in de zetel, terwijl ik met een half oor naar Van Gils & Gasten luisterde. Ze hadden het over digibesitas, en het feit dat steeds meer jongvolwassenen verslaafd zijn aan hun smartphone. “Daar heb ik geen last van”, mompel ik. Mijn wederhelft die in lachen uitbarst, denkt daar duidelijk anders over.
Akkoord, ik zit veel en lang op mijn smartphone. Al zie ik mezelf helemaal niet als verslaafd. (Of is ontkenning niet één van de eerste tekenen?). Nee, ik zie mijn smartphone-gebruik niet als problematisch. Wanneer mijn gsm niet in het zicht ligt, ga ik er ook niet naar grijpen. Zo kan ik mijn smartphone perfect in mijn handtas steken, en er bijgevolg een hele dag niet naar kijken. Maar zodra de gsm naast me op bureau ligt, dan scroll ik elk uur hersenloos door Instagram en Facebook.
Ik merk bovendien dat mijn schermgebruik gelinkt is aan verveling. Zie het als een soort tijdsbesteding. Terwijl ik op iets of iemand wacht, of als passagier in de wagen zit ik steevast op mijn gsm. Maar daarbuiten blijft dat gebruik nog redelijk binnen de perken.
Al was het ooit anders.
Eens dat besef kwam heb ik mezelf een aantal strikte regels opgelegd. Zo is onze slaapkamer een absolute no-go zone voor gsm en/of tablet. Om de simpele reden dat ik mezelf in slaap scroll. Dit terwijl ik voor het slapen veel liever tegen mijn lief aankruip. Ook aan tafel en tijdens sociale aangelegenheden vind ik het vanzelfsprekend dat de smartphone niet boven gehaald wordt.
Net om die reden koos ik vorig jaar, bij de aankoop van een nieuw toestel voor een goedkoop en basic model. Bellen, sms’en, GPS, enkele basis applicaties en slechts 16 GB opslagruimte, meer had ik niet nodig. Meer wou ik niet ter beschikking hebben. Op die manier kon ik me niet laten verleiden om het toestel te vullen met allerlei nutteloze apps. Ook bij het instellen van mijn toestel koos ik er bewust voor om mails niet langer te laten toekomen op het toestel. Kwestie van het mezelf gemakkelijker te maken.
Én daarom, vind ik van mezelf dat ik niet (langer) verslaafd ben aan mijn smartphone.
Tussen ons gezegd en gezwegen: waar wel erg zenuwachtig van word, is een lege batterij. Hoewel mijn nieuw toestel moeiteloos drie dagen zonder oplader kan, heeft hij tegelijk de neiging om (na die 3 dagen) op de meest onmogelijke momenten uit te vallen. Zoals die keer dat ik met mijn laatste 4% de politie in Anderlecht belde. Daarom zit sinds kort een externe batterij in mijn handtas. Niet dat ik het ding ooit gebruikte, maar toch .. just in case!
Smartphone gebruik minderen?
Wil je ook je smartphone-gebruik minderen, dan kunnen applicaties zoals Offtime (zowel iOs als Android), Moment (iOS) of Quality Time (Android) helpen. Hierbij wordt je telefoongebruik bijgehouden en kan je zien hoe vaak je bepaalde apps opent, en hoeveel tijd je dagelijks op je toestel spendeert. Bovendien kan je voor jezelf een limiet instellen.
Q. En nu eerlijk: vind jij van jezelf dat je verslaafd bent aan de GSM?