‘T is niet omdat ik blog over het moederschap dat ik een expert ben in het vak. Verre van zelfs. Het is voor mij ook een kwestie van ontdekken. Het volgen van mijn instinct, meer bepaald, mijn moederinstinct. De babyperiode hebben we ondertussen zonder kleerscheuren overleefd en mijn kinderen groeien verder. Ze worden peuter en kleuter. Ze groeien en bloeien, en stootten tijdens hun ontdekkingsreis op positieve en minder positieve ervaringen.
Elke ouder wilt dat zijn kind gelukkig is. We wensen hen het aller aller allerbeste toe en zien hen niet graag ongelukkig. Nuja.. verdriet is een breed gegeven in de kinderwereld. Huilen omdat Kaatje het foute lied zingt, tranen met tuiten wanneer hun lievelingsknuffel in de was zit, een driftbui wanneer je melk uitschenkt in de verkeerde beker, … . Typische kleuterdrama’s die gepaard gaan met heel wat tranen.
Maar als we’t even hebben over momenten waarop je de angst van het gezicht kan aflezen. Wanneer je kind hysterisch om zich heen slaat en je kan als moeder niet kan troosten… Wat dan?
“Ik zie angst op zijn gezicht, maar krijg hem niet wakker”
Voor zover ik me herinner is Jules altijd een onrustige slaper geweest. Als baby, maar ook als peuter werd hij ’s nachts regelmatig huilend wakker. In het kinderdagverblijf werd me vorig jaar de vraag gesteld of Jules thuis ook last had van nachtmerries. Tgoh, laten we het houden op “Nee, hij slaapt nog niet 100% door”. Vaak was een tutje voldoende om hem te kalmeren, waarna hij vrijwel meteen weer in slaap viel.
Maar naarmate Jules groeit, worden zijn nachtangsten heviger. Hij heeft totaal geen probleem om in te slapen, maar rond 22u wanneer de jongen zijn diepe slaap bereikt, horen we hem plots schreeuwen in bed. “Nee! Nee!”, gilt hij, terwijl hij wild om zich heen schopt. Je kan het vergelijken met een paniekaanval. Ik zie de angst op zijn gezicht, maar krijg hem niet wakker. Ik doe de lichten aan en probeer hem te troosten, maar krijg er geen vat op. Hoewel zijn ogen open zijn, kijkt hij ons niet aan en wanneer ik hem aanraak, slaat hij nog hysterischer in het rond. Het geschreeuw duurt beangstigend lang! Ik spreek hier niet over vijf minuten, maar letterlijk een halfuur, waarna het plots ophoudt en hij zonder probleem verder slaapt. Een heel nare ervaring!
Nachtangsten
Doctor Google to the rescue want blijkbaar komt het vaker voor bij jonge kinderen tussen achttien maanden en zes jaar. Nachtangsten, heet zoiets. Het is vergelijkbaar met een soort paniekaanval en komt voor wanneer de overgang van lichte naar diepe slaap niet soepel verloopt. De kinderen geraken hierdoor in een soort slaaptrance. Een verklaring voor het ontstaan ervan is het nog niet rijp zijn van bepaalde hersengebieden. M.a.w. naarmate de kinderen ouder worden, zullen ook de nachtangsten afnemen.
Doctor Google vertelt me ook dat nachtangsten dan wel erg beangstigend kunnen zijn, toch is er geen reden tot zorgen. Vaak is er geen enkele reden voor het ontstaan en toch … toch geeft het me ’t gevoel dat Jules ergens mee worstelt. Dat er in dat kleine lijfje toch iets borrelt. Iets dat hij geen plaats kan geven? Of moeilijk kan verwerken?
Blijkbaar moet ik hem tijdens zo’n nachtangst a.k.a. paniekaanval gewoon ‘gerust laten’, en zéker niet wakker maken. Ik citeer: “Vaak is het enige wat je kunt doen als ouder even aanwezig blijven en zorgen dat het kind zich geen zeer kan doen wanneer het erg druk beweegt of om zich heen slaat. Het kind kalmeert na enige tijd vanzelf.” Moet ik hem gewoon laten liggen terwijl mijn moederhart breekt bij het zien van zijn angst?
Nogmaals, ik blog dan wel over het moederschap, maar dit maakt me verre van een expert. En bij deze kwestie, lieve mede-mama’s, heb ik jullie ervaring en advies nodig. Kent iemand van jullie die zogenaamde nachtangsten? En wat helpt/hielp bij jullie? Boy oh boy, what to do?
Like what you read?
Volg me Bloglovin’
Like what you see?
Volg me op Instagram
Oh dat klinkt eng. Verschrikkelijk om je zo ‘machteloos’ te voelen. Ellie (4m) heeft nu al nachten dat ze morrend, brommend en boos wakker wordt, maar ni echt wakker is. Want als we haar wakker-wakker maken verschijnt er een grote glimlach. Hopelijk gaat het snel beter en vind je onder je lezers wat tips.
Aww, wat naar! Kijkt je kindje misschien naar tekenfilms waar ‘monsters’ in komen? Probeer eens dat soort tekenfilms te vermijden. Misschien ligt het probleem daaraan.
Nope, daar vindk hem nog wat te jong voor. Hij kijkt praktisch geen tv, en als het voorvalt kieze we voor peuterprogrammas. Hij is wel sinds januari gestart met de kleuterklas. Misschien doet hij daar veel indrukken op? Indrukken die hij moeilijk kan verwerken?
Ik heb met mijn dochter (2) een keer meegemaakt wat je nu beschrijft. Het duurde voor mijn gevoel geen half uur, ze werd ook vrij snel wakker maar was compleet hysterisch en verstijfde van angst. Afschuwelijk om haar zo te zien en niets te kunnen doen. Ook zij is sinds baby een slechte slaper met levendige dromen. Ik hoor haar vaak gillen en nee roepen in haar slaap. De ene keer ga ik naar haar toe en wil ze troost, de andere keer slaapt ze door. Geen tips dus, wel herkenning!
Wat bij ons echt onwijs goed helpt is om drie uur nadat mijn zoontje is gaan slapen, hem even wakker te maken. Vaak laten wij hem even plassen en daarna slaapt hij verder en krijgt geen nachtangsten. Door het wakker maken doorbreek je het patroon. Het werkte hier direct en ik ben daar heel blij mee want het brak mijn hart een beetje. Die totale paniek en je kindje maar niet kunnen bereiken.
Klopt! Ik kon bijna meejanken toen ik hem tekeer zag gaan.
Dankje voor de goede tip! Ik las indd ook dat het kan helpen om ze kort te wekken wanneer ze 3 uren slapen. Ik ga dit eens proberen!
Ja, ik ben heel benieuwd of het bij jullie ook zal werken!
Onze oudste zoon heeft meer dan een jaar last gehad van de zogenaamde “night terror”. Verschrikkelijk en je kan er inderdaad niets tegen doen. Wij konden er ook niet de vinger op leggen waardoor het kwam. Drukte? Verwerken van indrukken? Geen idee. Het kwam en het ging behoorlijk at random. En plots was het definitief voorbij, van de ene op de andere dag. het enige wat mij hier geruststelde, was dat hij het zich totaal niet herinnerde ’s morgens. Dat wij er volledig gesloopt bij liepen, namen we dan maar voor lief. Dus jammergenoeg geen tips, maar een hart onder de riem dat het ooit weer over gaat.
Het zoontje van een vriendin had er ook last van. Geruststellend was wel dat het jongetje zelf er ’s morgens helemaal geen herinnering aan had.
Wat naar zeg! Ik heb hier geen ervaring mee met mijn kinderen. Dus helaas geen tips.
Onze jongste heeft het een periode gehad, wij maakte haar een beetje wakker, lieten haar wat drinken en dan ging ze weer slapen…. zonder paniek of angst.
Veel succes en sterkte!