Sonja is mama van Jesse en Celine. Momenteel heeft ze de handen vol met haar twee oogappels, maar ooit was het anders. Sonja bleek 2 jaar geleden ongepland zwanger … van een tweeling! Hun drukke, maar vrolijke gezinsleven kan je volgen op www.ohmymacushla.nl
“Is je tweeling met behulp van IVF gekomen?”. Het is een klassieke vraag die ik als twin mom regelmatig te horen krijg. Het antwoord op deze vraag is kort, maar bondig: Nee. Ik dacht 2.5 jaar geleden nog niet eens aan kinderen krijgen. Ik wou dolgraag kinderen, maar later. Ik had eerst andere plannen waaronder een vaste job, een koophuis, trouwen, … . Liep dat even anders.
Ongepland zwanger
Januari 2014. Ik was al vijf dagen niet ongesteld en begin onrustig te worden. “Ik zal toch niet..”. No way! Ik wuif de gedachte meteen weg, maar tegelijkertijd besef ik dat we ‘die laatste keer’ geen punt gemaakt hadden van anticonceptie. Ik -docent op een middelbare school, die al zo vaak seksuele voorlichting had gegeven- dacht zelf met mijn cyclus-methode exact te weten wanneer ik op een veilige dag zat. Jawel, we dachten die dag dat het wel eens ‘zonder’ kon.
Ik belde mijn vriend op die mij meteen vertelde dat het onzin was. “Die ene keer, kom op zeg, wat is de kans?” Nou. Raak. Die kans dus. Mijn borsten werden ineens ontzettend gevoelig en zelfs pijnlijk, en ook mijn temperament zag extreme hoogtes en laagtes. Na het weekend haalde ik een zwangerschapstest.
H*ly sh*t “Ik ben zwanger!”
De test hoefde niet lang na te denken om te beslissen of ik zwanger was of niet. Bam. Geen twijfel mogelijk. Ik zag overduidelijk twee streepjes. Het eerste wat er door mijn hoofd ging was “Nee! Nu nog niet!” Ik belde mijn vriend lichtelijk in paniek op. Ik had schrik voor zijn reactie. Toen ik aangaf dat ik wou testen, wuifde hij het weg. “Wat als hij deze zwangerschap niet wilt?”. Ik kan je zeggen, hij was tegelijkertijd in shock en in feeststemming. Zijn reactie maakte mij blij en ik begon het stilletjes aan te beseffen “IK BEN ZWANGER!”
Nadat ik mijn moeder had opgebeld en het nieuws had verkondigd, begon ik me (wellicht psychosomatisch) meteen zwanger te voelen. En dat bleef de eerste vijf maanden; spugen! Enorm veel spugen. En slapen. Ik wist van vriendinnen dat deze kwaaltjes erbij hoorden, maar ik vond ze bij mij zó heftig! Zes weken later wisten we exact waarom mijn test zó snel aangaf dat ik zwanger was, en waarom ik me voelde zoals ik me voelde.
“Het zijn er twee! We krijgen een tweeling!”
Maart 2014. Onderweg naar de verloskundige. Schrik dat ik in de auto over mijn nek zou gaan, maar tegelijkertijd dol enthousiast; we zouden voor het eerst ons kindje ‘zien’! Mijn vriend zei uit het niets. “Son, ik denk dat het er twee zijn”. Ik geloofde mijn oren niet, en kapte hem meteen af. “Wat een onzin”. Nu was ik de naïeve want ik kon me gewoon niet voorstellen dat ik er twee zou krijgen. Wie wel? Als je pas zwanger bent, is dat nou niet bepaald wat er door je hoofd schiet, toch? Tot in daar lag, en de echoscopiste het scherm liet zien. Ik snapte niets van het beeld en dat werd meteen verduidelijkt: “Gefeliciteerd, het zijn er twee”. Ikzelf bleef heel rustig onder de situatie en begon puur instinctief vragen te stellen. Op datzelfde moment kon mijn vriend niet langer stilzitten “HET ZIJN ER TWEE! WE KRIJGEN EEN TWEELING!” Bekomen op het bankje, dringt het tot ons door. We krijgen er twee…
Ondertussen, 2,5 jaar later
Hoewel ik de herinneringen van toen als de dag van gisteren weer boven kan halen, lijkt het tegelijk ook zo lang geleden. Als in een vorig leven. De tweeling is niet meer weg te denken; Jesse en Celine zijn een onderdeel van ons leven. Alle clichés zijn waar; “Double the trouble, twice the fun”. Ik vond en vind het nog steeds zwaar, maar wat we er voor terug krijgen is alles dubbel zoveel waard! Het heeft onze wereld positief op zijn kop gezet, en daar zijn we zeer dankbaar voor.
Like what you read?
Volg me Bloglovin’
Like what you see?
Volg me op Instagram
Haha wat gaaf dat je vriend in de auto al een voorgevoel had!
Ik had dat voorgevoel totaal niet, en mijn vriend ook niet, dus voor mij was het echt een shock en ik vond het de eerste dagen helemaal niet leuk!
Gelukkig was mijn vriend onwijs enthousiast en na een paar dagen kwam dat bij mij ook 🙂
En nu…6 jaar later, ben ik er van overtuigd dat een tweeling, naast lekker druk, heel vaak ook heeeel erg rustgevend is: Ze spelen de hele dag met elkaar, hebben hetzelfde niveau qua spelletjes en hebben elkaar wanneer nodig. 🙂
Ja dat was zeker bijzonder! Ik had dat voorgevoel ook echt niet, vond het maar onzin wat hij uitkraamde. En nu -bijna twee jaar later- herken ik je gevoel he-le-maal! Nog steeds retedruk, maar ook ontzettend leuk en bijzonder om van zo dichtbij die twee mee te mogen maken.