Deze blogpost stond al een tijdje op mijn to do list, en ik had het eigenlijk veel eerder moeten uitwerken. Tijdens mijn 2de zwangerschap maakte ik een lijstje met “Things i’d do differently if I have another baby”. Ondertussen is die ‘another baby’ 18 maanden oud, hoog tijd dus voor een vergelijkende studie: Sta je echt anders t.o.v. een tweede kind?
Een tweede kind? Easy!
Allereerst heb ik mogen ervaren dat je die immense moederliefde kan verdelen over twee kinderen. Jawel, er is plaats voor meer dan één kind in je hart. De liefde was er zeker niet minder om, en toch ging ik op een andere manier om met Alixe. Ik zou niet durven stellen dat ik haar dingen ontnomen heb, maar feit is dat het meisje vanaf dag één de aandacht moest delen met een rondhuppelende peuter.
Het bevallingsverlof stond bij Jules volledig in het teken van de kleine bubbel. We hadden een strak dagschema en mijnheer Jules hoefde maar te kraaien of ik stond klaar. Zijn dutjes waren heilig, zijn voedingen waren heilig en elke avond werd de jongen in slaap gewiegd. Kortom, hij genoot alle aandacht dat zo’n klein mensje kan opeisen. Het spreekt voor zich dat ik deze manier van ‘moederen’ niet kon aanhouden bij Alixe. Het feit dat ik niet continu klaar stond om Alixe op te vangen, heeft voor een groot deel haar karakter gevormd. Het meisje trekt haar plan en staat op haar zelfstandigheid.
Op gevoel
Hoewel ik er enorm tegenop zag, de zogenaamde #2under2, liep het eigenlijk zeer vlot. De verklaring was dan ook niet ver te zoeken. Men handelt bij een tweede kind veel meer op gevoel. Je neemt er vrede mee dat de baby een huiluurtje heeft, no way dat je nog wakker ligt over ’t feit dat je baby nog ademt en seriously… of je kind nu boven of onder de curve van Kind&Gezin zit? Honestly… who cares.
Van één naar twee kinderen vond ik daarom geen grote verandering. Het zijn net bovenstaande zaken die het moederschap zo vermoeiend maken. Het continu piekeren en zoeken naar oplossingen, je continu moeten verantwoorden tegenover jan en alleman. Laat het los en kies voor je gevoel en vertrouw op je ervaring. Been there, done that!
Like what you read?
Volg me Bloglovin’
Like what you see?
Volg me op Instagram
Ik vond van 1 naar 2 kinderen ook goed te doen. Het werd pas lastig bij drie kinderen, want toen kwam ik letterlijk een hand tekort.
Haha, kan ik me voorstellen :D.
Al hoor ik ook van velen dat een 3de nóg gemakkelijker is ;-).
Ik vond het wel loodzwaar eerlijk gezegd. Mijn twee schelen 23 maanden en ik heb echt enorm afgezien. Ok je bent veel minder onzeker en je weet gewoon beter wat je doet, dat klopt helemaal. Maar ik wou mijn baby echt 100% alles geven en dus ook ingaan op elke kleine kik, haar ritme respecteren en net dan een zoon die volop in de peuterpuberteit zit en heel jaloers reageerde op zijn zus en het heel moeilijk had met de wereld en zichzelf, pfieuw, blij dat het achter de rug is en ze nu allebei wat verstand beginnen krijgen 😉 En bij nr 2 zat ik ook nog altijd wel in met de groeicurve en lag ik ’s nachts nog altijd naar haar ademhaling te luisteren, net zoals bij nr 1. Ik denk eerlijk waar niet dat ik ooit aan een nr 3 zou durven beginnen 😉
Zó herkenbaar!
Ze schelen bij ons (maar) 15 maanden en uw blog beschrijft precies hoe ik het ervaren heb. Bij Mauri deed ik alles volgens ‘de boekskes’, bij Démi (nummertje twee) volgde ik veel meer het gevoel en de ervaring met het eerste zorgen dat je alles meer relativeert en veel minder snel panikeert.
Ik stond bij Mauri ook bijna letterlijk aan haar bed te waken als ze sliep. Démi ging vanaf 3 maand mee boven slapen met zus. Slaaptijd is slaaptijd. Mauri haalde ik dan ook uit bed als ze geen zin had, Démi laat ik al sneller even doen. Ik zie ze ook allebei even graag maar merk dat ik er anders mee om ging en dat toont zich in hun karakters. Mauri is het niet gewoon geweest om alleen te spelen en moest al vrij snel alles beginnen delen met zus. Démi daarentegen kan perfect op haar eigen spelen.
En dan volgt ‘als ik wist wat ik nu weet, had ik het bij het eerste ook zo gedaan’ maar dat zullen (denk ik) veel mama’s denken! Ik ben hoe dan ook trots op beide dochters en ik geef ze allebei elke dag het beste van mezelf.
?❤️
Zot hé, hoe het hun karakter vormt !
Vooral het laatste: AMEN!
Ik hoop echt dat ik bij een tweede wat meer kan loslaten anders kunt ge mij afvoeren :-).
Wel leuk zo kort opeen, maar volgens vooral de eerste jaren intensief!
De eerste 12 maanden zijn intensief, maar zodra het 2de kindje kan stappen en min of meer zelfstandig en alleen kan spelen / eten / … , loopt alles zeer vlot.
Haha, en indd “let it gooooo, let it gooooo, … “, volg gewoon je moederinstinct en laat al die opmerkingen links liggen. Je weet wel beter!
Ester, I cannot agree more (the parts I could understand!)
My only comment / addition is: with the second, I found myself perhaps ’too soft’ with him, spoiling him too much, and now, when he is 20 months, it shows a little bit :-). 2under2 – cool expression – have not heard it before!
Hahaha, I totally agree on the spoiling part !
But also, because the little ones never knew better than to share with their siblings, or wait for their brother/sister, they are much easier on those parts.
Het klopt inderdaad wel! De tweede ga je toch anders mee om… het is allemaal niet zo nieuw meer, geen verrassing.