Onze eerste keer zeilen met kinderen

De zeilmicrobe

’t Zit in de familie. Het zeilersbloed. Mijn grootvader was fervent zeiler en gaf de microbe door aan mijn vader, die het op zijn beurt doorgaf aan zijn kinderen. Niet in de extreme mate als de eerste twee generaties (al kan dat wel nog komen). Mijn ouders zijn gescheiden en zowel met moeder als vader bezitten elk hun zeilboot. Ik hou enorm van het concept. Je laten wijzen door de wind, je laten meevoeren op de kracht van de natuur.

Regelmatig gaan we met de kinderen aan boord, maar telkens bleven we veilig in de haven. Tot zondag. Aangename temperatuur, veel zon en weinig tot geen wind. Ideaal om een eerste keer die zeebenen uit te testen bij mn kroost. “Zullen we anders even op zee gaan?” probeer ik voorzichtig. Bajaat Iedereen is enthousiast!

Wat een ervaring !

Voor ik het weet worden de touwen losgemaakt en zijn we op weg naar open zee. De eerste keer zeilen met kinderen! Ik word er zowaar sentimenteel van. Jules is diep onder de indruk en staat geconcentreerd met mijn stiefvader achter het roer van de zeilboot. Hij kijkt zijn ogen uit. We passeren andere zeilboten, waarbij Jules telkens doodserieus zijn handje opsteekt en groet. Op enkele meters van ons steken een viertal bruinvissen hun rug boven water. We springen over de hoge golven van een vissersboot die ons net kruiste. Kortom, een fantastische ervaring die nog lang zal nazinderen bij de kleine kleuter.

Ondertussen is Alixe de vrolijkheid zelve. Het meisje beseft weinig van het hele zeilgebeuren, maar geniet met volle teugen van de wind door haar blonde haren. En natuurlijk kan de kleine waaghals het niet laten om even met de tolerantiegrens te flirten. Sorry dochter, ik kan het écht niet tolereren dat je over boord hangt (waarna uiteraard een driftbui volgde.)

Anywayz, zéker voor herhaling vatbaar. En snel, graag!