Een kleine 50 weken geleden stond ik in de CIAC garage in Gent. Maandag 3 juni 2013, 8u in de ochtend en ik stond in een mufgarage te wachten op Matthijs die z’n wagen voor onderhoud binnendeed. Ik stond daar met mn valies, want ik werd die ochtend gewekt door een nogal vreemd vochtverlies, zeg maar “m’n water is gebroken!”.
Mannen en prioriteiten, dus Matthijs besloot eerst een bakker te zoeken zodat hij op ’t gemak zn ontbijt kon nuttigen, waarna we samen doorreden naar de CIAC garage voor het onderhoud. We kregen er na 45min wachten een Ford Fiesta vervangwagen toegewezen en reden ermee richting Oostende. meerbepaald AZ Damiaan – de materniteit.
Daar wachtte m’n schoonmoeder ons op, zij is namelijk vroedvrouw en had me beloofd me de hele bevalling bij te staan. Ze was vanaf de eerste minuut een fantastische hulp. Ik haat namelijk ziekenhuizen. Ik haat de geur, ik haat de 10 verschillende verpleegsters die aan mn lijf zitten en 5 keer dezelfde vraag stellen, en als het helemaal meezit heb ik nog een stagiair die wilt volgen. Maar zonder dat ik me ergens moest aanmelden, begeleide ze me naar de verloskamer. Ze sloot de monitor aan, bracht ons wat te drinken, controleerde hoe het met de baby ging en beloofde me dat enkel zij en de gynaecoloog toegang kregen tot de kamer. Heerlijk.
Hoewel ik helemaal niets voelde van de weeën, kwam ik binnen met 5cm ontsluiting en het was meteen duidelijk dat het snel ging gaan. Mijn vliezen waren blijkbaar nog niet volledig gebroken, maar er zat een scheur in. De gynaecoloog brak mn vliezen en vanaf dat moment kwamen de weeën goed op gang.
Het was ondertussen 10u30 en ik bracht mijn ouders ervan op de hoogte dat ik in arbeid was. Vanaf dat moment was het wachten … wachten op de epidurale en wachten op Jules. Om het halfuur controleerde mn schoonmoeder de vordering en op 8cm ontsluiting kregen we ein-de-lijk de anesthesist over de vloer.
Toen de verdoving begon te werken, bezorgde mijn schoonmoeder ons een ziekenhuismiddagmaal (lees: plastic zak met boterham en smeerkaas). Ikzelf had helemaal geen honger, maar Matthijs smikkelde met plezier de maaltijd binnen. Bij de volgende controle had ik volledige ontsluiting, was de baby volledig ingedaald en was het hoofdje zichtbaar. Het moment om de gynaecoloog erbij te halen. 10min persen en hopsakee Jules lag in mn armen.
In totaal ben ik 4u in arbeid geweest (i know, lucky me!). Om 13u27 werd kleine Jules geboren, na 38 weken zwangerschap. Hij woog 3800gram en was 53cm lang.
