De meeste onder jullie weten dat ik borstvoeding geef en er van overtuigd ben dat dit de gezondste voeding is voor een zuigeling. Het is niet dat ik andere mama’s er heilig van wil overtuigen borstvoeding een kans te geven, maar deze “overtuiging” is voor mij dé motivatie om het zo lang vol te houden.
De keuze voor borstvoeding is een keuze die je zelf moet maken. Met je hoofd kan je je voorbereiden en voorzien van goede informatie en begeleiding, maar vooral met je hart moet je kiezen voor de borstvoeding geven (of niet). En dan is het nog maar de vraag of het daadwerkelijk lukt.
Overweldigd door het moederschap en onzeker gemaakt door adviezen uit mijn omgeving ‘dat hij op drie maand toch wel zou moeten doorslapen’, ben ik bij Jules op 5 maand abrupt overgestapt op kunstvoeding. Dit overkomt me geen tweede keer. Dus Alixe en ik doen door. Dag na dag. Beiden ervan genietend. Ons momentje samen. Het is helemaal geen opdracht of opoffering. Integendeel, het is zo natuurlijk en normaal.
Terwijl ik me bij Jules soms onwennig voelde over het voeden in bijzijn van anderen, vind ik het fijn dat borstvoeding bij Alixe zo’n evidentie is. De schroom is ondertussen volledig verdwenen. Ik ben een fiere moeder. Fier dat mijn kleine meid groeit en bloeit door mijn melk.
Ik ben helemaal geen borstvoedings-ambassadeur en ik ben ook niet van plan om tot haar 2 jaar borstvoeding te geven. Mijn voornemen is om Alixe uitsluitend borstvoeding te geven tot haar 6 maanden. Wanneer ze goed en wel vertrokken is met de groenten-en fruitpap gaan we op haar tempo de fles introduceren.