Een kind begroeten met een kus.. is’t gepermitteerd?

Een kind begroeten met een kus.. is’t gepermitteerd?

‘T is een alomtegenwoordige discussie: het al dan niet verplichten van kinderen om een kus te geven. Een discussie die in eerste instantie in de media gevoerd werd, maar ondertussen ook z’n weg naar de huiskamers (en familiefeesten) heeft gevonden. Want de fameuze“wij verplichten onze kinderen niet om kussen te geven”, hoorde ik ondertussen meermaals passeren.

Ik heb lang getwijfeld om over het topic te schrijven. Ik ben me er namelijk van bewust dat’k me hiermee op glad ijs begeef. Toch heb ik ook een mening over de hoegenaamde ‘kussen op familiefeesten’-kwestie.

’T Verschil zit hem bij deze discussies in de nuance. Ik ga mijn kinderen niet in de boezem van groottante Martha duwen, net zoals ik ze niet ga verplichten om diezelfde groottante te begroeten met een kus. De kinderen zien het mens ochgod één keer per jaar (als’t al zoveel is). Het kan in hun ogen net zo goed een vreemde zijn. Met andere woorden: ik zie het als een evidentie dat er niet bij iedereen een kus aan te pas hoeft te komen.

Wat niet wegneemt dat die evidentie er wel is bij andere familieleden. Nu moet je weten dat we een hechte familie hebben. De kinderen zien quasi wekelijks hun grootouders en ze gaan er ook met enige regelmaat een nachtje logeren (zie je de nuance?). De kinderen zijn er ontzettend op hun gemak en dat merk je. Mag ik het voorbeeld aanhalen dat ze zonder schroom in bad gaan bij oma en opa, of zelfs ’s morgens nog even bij hun grootouders in bed kruipen om fluisterend aan hun dag te beginnen?

Als mijn kinderen dan een kerstcadeau ontvangen, maar mompelend en zonder opkijken die grootouders bedanken, dan vind ik het maar normaal dat ze daarop worden aangesproken. Dat heeft weinig te maken met eigen grenzen stellen, maar wel elementaire beleefdheid. Bij sommige familieleden zal ik die kus dus zeker aanmoedigen. Niet verplichten, wel aanmoedigen.

Ook daar zit je met de nuance, want plots staat het ‘niet verplichten’ synoniem voor ‘niet meer aanbieden of ter sprake durven brengen’. Daar wringt opnieuw voor mij het schoentje. Dat de preutse Vlaming weer veel meer gewicht in de schaal legt dan nodig. Iets wat we bij vorige onderwerpen (*kuch* #metoo *kuch*) ook deden, maargoed

Ik wil m’n kind keuzes laten maken, maar vooral opvoeden. Laten we dat laatste vooral niet vergeten. Want als we het doen en laten plots aan driejarige kleuters overlaten, zal het als een boemerang in ons gezicht terugkeren. ‘K weet niet hoe het bij jou zit, maar mijn dochter weet niet eens hoe ze haar vlees gesneden wilt.

Vaneigens dat een kind mag beslissen over z’n eigen lichaam, maar we mogen het niet als excuus gebruiken om kinderen hun goesting te laten doen. Het niet geven van een kus mag dus niet gelijk staan aan negeren. Of het nu gemeend is of niet, die dankjewel zal er komen.

Jawel, ik vind het vreemd dat mensen plots verwachten dat een kleuter volop z’n eigen keuzes hoort te maken. Net zoals ouders ervan overtuigd kunnen zijn dat hun peuter ‘vanzelf’ zindelijk zal worden, maar da’s een andere discussie. Kinderen hebben hun ouders nodig om ’t juiste voorbeeld te geven, learn through action heet zoiets, maar ook om hen te begeleiden, sturen en opvoeden. “Nen vriendelijken goeiendag kost niks”, ’t is een bekende Vlaamse uitdrukking en ’t is één van de levenswijsheden dat ik mijn kinderen met veel enthousiasme meegeef. Hier gaat dat gepaard met een kus of knuffel, en ik ben zeer blij dat mijn kinderen dat gedrag overnemen en als normaal beschouwen.

Zijn mijn kinderen daarom meer kwetsbaar, of zullen ze hierdoor later moeilijker keuzes kunnen nemen betreffende hun lichaam? Neen. En dat zeg ik met volle overtuiging.

Je kind zal als volwassene als intro- of extravert persoon door ’t leven gaan, maar zal hoe-dan-ook meermaals geconfronteerd worden met situaties waarbij een kus als begroeting voorvalt. Noem het een deel van onze westerse cultuur dat het als de gangbare manier van begroeten wordt ervaren. Of gaan we naar een cultuur waarbij je altijd eerst moet vragen of het oké is, dat men via een vriendelijke kus op de wang elkaar begroet? ‘K zou niet willen dat m’n kind dat telkens als grensoverschrijdend opneemt.

Q. Misschien heb’k gewoon gemakkelijk spreken  met m’n twee knuffelkonten die maar al te graag spontaan hun armen rond oma en opa slaan om een kus te geven. Ik ben benieuwd wat jullie mening binnen deze discussie is! 


[instagram-feed num=5 cols=5 showfollow=false]

11 Comments

  1. Kheb enkel een mening over het ‘vanzelf’ zindelijk worden. Haha.

    Ik snap de nuance wel. Ik ben het half met je eens. Ik vind een zoen zelf heel vervelend. Laart ze moet wel hallo zeggen, of dank u, high five. Gewoon iets om aan te tonen dat ze ‘merci’ zeggen en respect tonen.

  2. Onze kinderen worden niet verplicht.
    Maar, ze geven de dichte familie uit zichzelf een kus en een knuffel.
    Wanneer ze iets krijgen of dergelijke vind ik het persoonlijk wel belangrijk dat ze een kus, knuffel of “high five” geven met een “dankjewel”.
    Niets vreemd aan..
    Zoals je zelf zegt moet je als ouder toch ook vooral opvoeden!
    Ik ben nog groot gebracht met “je geeft iedereen van de familie een kus”.
    En ik leef ook nog ? en heb zeker nooit het gevoel gehad dat ik geen baas was over mijn eigen lichaam.
    Wij als ouders staan er voor in dat onze kinderen hun waarden gewaarborgd blijven.
    Ik heb er ook zo mijn bedenkingen bij, in deze tijd waarin alles meteen op de “#metoo” wordt geschoven!

    Iedereen doet toch altijd alles met de beste intenties voor zijn/ haar kind(eren). ??

    • Haha, als je’t zo hoort is’t bijna een wonder dat wij zonder trauma onze kindertijd overleeft hebben hé ;-).

      Het is leuk om te lezen dat je kinderen niet verplicht worden, maar uit zichzelf een zoen of knuffel geven aan de dichte familie 🙂

  3. Mee eens. De nuance hier is dat ze nooit een kus moeten geven als ze dat niet comfortabel vinden, maar een hand/high five/knuffel bij een begroeting en een dankjewel wanneer ze iets krijgen ( of het nu een cadeautje of een glas water is) dat is elementaire beleefdheid. Ik merk dat onze kinderen meer van het knuffelen dan het kussen zijn, en dat is prima. Maar idd, laat ons er nu geen halszaak van maken!

  4. Ik snap war je wil zeggen en ben het grotendeels eens, er wordt weer veel gedoe over gemaakt he :-).. Maar ik wil wel even het verschil opmerken tussen verplicht fysiek contact en beleefdheid. Mijn kinderen moeten vlotjes dankjewel en een sorry kunnen zeggen, maar begroeten met een kus of zelfs nog maar een hand, daar forceer ik hen niet meer in… vooral mij zoon heeft het moeilijk met fysiek contact. Laat staan met mensen die hij maar een paar keer per jaar ziet of net ontmoet. Dus nee ik ga ze daar niet meer in pushen en soms kan dat onbeleefd overkomen misschien, maar het zij zo :-).

    • Dankjewel voor je reactie Els ! Ik versta helemaal wat je bedoelt 🙂

      Hier maak ik een groot verschil tussen ‘vreemden’ of mensen die ze echt héél regelmatig zien. Ik verwacht niet dat ze een knuffel of kus geven aan een vreemden, dus bij personen die m’n kinderen als ‘vreemd’ kunnen ervaren heb’k totaal geen verwachtingen qua fysiek contact. ‘T moment dat er bepaalde band is (bvb bij oma en opa: de kinderen gaan er slapen, in bad en luid roepen “ik ben klaaaaaar” vanuit ’t kleinste kamertje), dan is die kus wel ’t minste.

      Kortom, bij bepaalde familieleden ga’k die kus niet ter sprake brengen, bij andere wel aanmoedigen (verplichten vind’k een lelijk woord. Ik verplicht m’n kinderen zelden iets, dat werkt averechts, haha. )

  5. Ik stel het haar voor ‘we gaan naar huis, geef je nog een zoen/knuffel aan …”
    Zegt ze neen, dan moet wel wel een handje of high five geven. Zowieso moet een kind beleefdheid leren vind ik, maar verplicht kussen en knuffelen hoeft niet. Sommige mensen (oa haar kinesiste die ze om de 2 dagen ziet) geeft ze spontaan een knuffel en anderen zwaait ze ecen. Heb ik geen probleem mee.

  6. We hebben steeds minder tijd maar wel meer en meer tijd om alles te overdenken. Soms goed maar steeds vaker denk ik, kunnen we alsjeblieft een beetje normaal doen en gewoon wat meer op gevoel leven? Maar ik ben precies vaak de enige en dan voel ik me best slecht als moeder. Moet ik nu echt elk woord en elke handeling gaan analyseren. Mijn woorden wikken en wegen als ik iets zeg tegen een ander over hoe dat hier loopt? Dat mensen grenzen leren aangeven vind ik normaal maar dat we steeds meer warmte weren voelt niet goed. En dat heeft niks met verplichten maken of niet. Ga eens naar elders en daar merk je vaak dat fysiek contact in dagdagelijkse omgang doodnormaal is. Dat mis ik hier meer en meer. Teveel nadenken, te weinig warmte. Wat ik over deze discussie moet vinden weet ik dus eigenlijk niet goed.

    • Nagel op de kop, Lies! ‘T zou spijtig zijn dat we naar een cultuur gaan waar een kus geven of knuffel geven als iets ‘negatief’ kan ervaren worden. En net daarom wil ik zo veel mogelijk mijn kinderen het juiste voorbeeld geven. Dat doe je naar mijn mening niet door uitspraken als “wij verplichten geen kussen” in’t rond te smijten wanneer je bij je ouders binnenkomt.

  7. Nuance, dat is alltijd zo belangrijk!
    Ik vraag standard: ‘zeg je even hallo/dag’ tegen xx. hoe ze dat doen vullen de kinderen zelf in. Bij oma en opa die ze wekelijks zien is dat een uitbundige knuffel en een kus (soms ook niet), bij de oma of opa die ze minder vaak zien is het eerder of een knuffel of een kus, soms ook gewoon verbaal. Dat vind ik ok, ook als ze enkel hallo of dag zeggen, maar ze moeten de mensen idd wel aankijken en het menen. Onder verplichten versta ik ‘en nu ga je die of die een zoen geven’ dat doe ik niet. Oma die hier minder vaak over de vloer komt durft wel eens iets zeggen als ‘ik wil zo graag een knuffel/kus, als ik dat niet krijg ga ik verdrietig naar huis’. Daarop reageer ik ook (naar mijn kinderen): oma wil graag nog een knuffel of kus, wil jij die graag geven of liever niet. Soms geven ze die knuffel/kus dan nog, soms niet, maar het is hun keuze, zonder verplichting.

  8. Eerlijk? Ik vind dat er tegenwoordig heel veel gedoe is over alles wat betreft opvoeding. Na de heisa over het al dan niet begroeten met een zoen of wat dan ook , begon ik al onzeker te worden over het feit dat ik mijn kinds soms naar een knuffel of kus vraag. Ik doe gewoon wat voor isaura en mezelf goed voelt. Een kus, hand of knuffel, dag zeggen. Als zij het wil want ze heeft er niet altijd zin in 😉 . Iedere ouder maakt zijn eigen keuzes en kijkt wat de beste aanpak is voor zijn of haar kind, voor de rest moet er niemand daar over oordelen /zagen/klagen/veroordelen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.