Terwijl Matthijs zich in Brussel te pletter supportert tijdens de match België – Italië, beluister ik mijn vader’s oude Pulp Fiction cd. Ik neuriën mee met Al Green terwijl ik door Facebook scroll en statussen zie verschijnen over Parijs. Ik rep me naar deredactie.be en zet de TV aan. “Godverdomme…”, fluister ik. Ik hou de nieuwssites nauwlettend in de gaten en zie bij elke update het aantal doden verdubbelen. Parijs verdomme, de stad van de liefde.
Ik heb schrik.
Nee, geen schrik dat ze hier plots met hun kalasjnikov voor de deur staan. Maar ik vraag me met grote ongerustheid af waar en wanneer het stopt. Ik besef dat ze dicht zitten, verdomd dicht en dat ze zich door niets of niemand laten stoppen. Ik besef dat het slechts een kwestie van tijd is voor ze ook hier hun bommen droppen of een vliegtuig met honderden landgenoten uit de lucht schieten.
Ik ga de trap op, trek mn pyjama aan en voor ik onder de wol kruip, ga ik -zoals elke avond- nog even binnen bij Jules en Alixe. Beide zoet aan’t dromen in hun diepe zorgeloze slaap. Ze hebben geen flauw idee wat zich buiten afspeelt. Onschuldige mensen die hun vrijdagavond op restaurant, op café, of tijdens een concert doorbrengen worden koelbloedig afgeknald. Terwijl ik mijn kinderen onderstop en nog even over hun hoofdje wrijf, betrap ik me opnieuw op angst.
En ik weet dat dit precies is wat ze willen…terreur en angst zaaien. Ik weet dat ik hen hiermee geef wat ze willen, maar kan mijn gevoel niet weerhouden.
“Een voetbalinterland in een overvol stadion in Brussel. Lijkt me een ideaal target.” Ik hoor het ze zo denken en besluit geen oog dicht te doen voor Matthijs thuiskomt. Of hoe een bende ‘retards’ plots mijn wereld lijkt te leiden.
Krachtig omschreven. Ik deed precies hetzelfde als jij en heb hetzelfde benauwde gevoel. Ik hoop dat Matthijs niet al te laat thuis kwam. xxx
Ik heb ook hetzelfde benauwde gevoel.. Ik denk dat iedereen dat nu heeft. Echt vreselijk!
Ik wil ook niet bang zijn, maar wat jij beschrijf geldt voor mij ook, die benauwende angst. Houdt het dan nooit op?!
De gebeurtenissen in Parijs laten denk ik niemand onberoerd.
Ik geef toe dat ik grote steden toch ook wel liever vermijd hoor
Sjee, krachtig geschreven en superherkenbaar. Als ik er te veel over nadenk kan ik mezelf nog steeds gekmaken van angst. Om me daarna inderdaad weer te bedenken dat dat precies is wat ze willen.. Brr.