“Moeder probeert haar tweeling te vermoorden” kopten zowat alle Vlaamse kranten begin deze week. Een vrouw uit Schoten probeerde haar twee dochters in hun slaap van het leven te beroven. Ze slaagde niet in haar opzet doordat één van de meisjes wakker schoot na een pijnscheut aan de hals. Haar bloedeigen moeder probeerde haar de keel over te snijden. De zussen konden vluchten en de moeder werd ingerekend.
Al snel kwamen heel wat pijnlijke details over de thuissituatie aan het licht. En dan heb’k het niet over ’t feit dat de dame in kwestie steenrijk was, maar over wel over het feit dat moeder met psychische problemen kampte en ook in het verleden reeds een poging ondernomen had om haar twee dochters het leven te ontnemen. Dat de kinderen desondanks de labiele situatie van hun moeder slechts 1x om de 14 dagen bij de vader mochten verblijven.
Ik vind het op zijn minst merkwaardig dat de vader van de meisjes meerdere keren bij de rechter en politie smeekte om de kinderen daar weg te halen. Dat de man meermaals het hoederecht opeiste nadat zijn ex hem letterlijk bedreigde met het feit dat ze de kinderen iets ging aandoen.
Het stoot met tegen de borst dat er te vaak iets ernstig moet gebeuren voor men drastische stappen mag/kan nemen. Dat men er nog te vaak logischerwijs van uit gaat dat een kind in de eerste plaats bij zijn moeder hoort.
Ik ben namelijk, zelf moeder zijnde, niet van mening dat een moeder meer waard is dan een vader. Ik ga ervan uit dat de liefde van een vader net zo diep gaat als die van een moeder. Ze mogen dan wel geen allesomvattende term (aka. moederliefde) hebben. Instinctief gaat ze hun kinderen met evenveel zorg en liefde opvoeden als een moeder.
Toch?
Like what you read?
Volg me Bloglovin’
Like what you see?
Volg me op Instagram