Het schooljaar is intussen anderhalve maand gestart en we hebben stilaan ons ritme teruggevonden. September is hier altijd een beetje overleven. We proberen zoveel mogelijk ballen in de lucht proberen houden, maar ’t is niet uitzonderlijk dat er eentje sneuvelt.
Tussen ons gezegd en gezwegen: het schoolgebeuren heeft daar niet eens zo’n groot aandeel in. De kinderen hebben hun structuur terug, en dat kan ik alleen toejuichen. ’T zijn vooral de intensieve hobby’s die (na de schooluren en in de weekends) veel van onze kostbare en schaarse tijd vragen. Da’s bij jullie waarschijnlijk niet anders, maar geef toe: ’t vraagt de nodige skills qua agendaplanning.
Wie me vroeger, als nieuwbakken moeder, had verteld dat ik 4 op 7 naast een hockeyveld ging staan, had ik eens goed uitgelachen. De avondshift na een drukke werkdag ging vaak al zodanig moeizaam, dat ik ongetwijfeld nog vier extra avonden aan de hobby’s van mijn kinderen ging hangen. Less did I know.
Een hobby mag dan wel onnoemelijk veel tijd vreten, ’t is bovenal een vorm van zelfontplooiing. De kinderen kunnen hun energie kwijt, ontwikkelen een bepaalde vaardigheid en bouwen een hechte vriendschap met hun teamgenoten op. En daarvoor doen we’t, toch?
Het helpt dat de oudste twee intussen een bepaald level van zelfstandigheid bereikt hebben. Naast het taxi spelen, moet ik ervoor zorgen dat er dagelijks een gekookte maaltijd op tafel staan en dat hun favoriete outfits op tijd gewassen zijn. Daartussen vullen ze zelf hun tijd en behoeften in, zonder dat ik er als een helikopter boven hang.
Terwijl ik me ’s morgens over hun hyperactieve peuterbroer ontferm, regelen de oudsten zelf het ontbijt, nemen ze deugddoend douchke en kleden zich aan. Ze voorzien hun fles water van ’t nodige koolzuurgas, vullen hun school- en/of sporttas en zijn klaar om aan hun dag te beginnen.
Die zelfstandigheid is mogelijks in een stroomversnelling gekomen nadat ze plots ’t kot moesten delen met baby die 24/7 de aandacht van hun ouders opeiste. Al zien we er vooral de voordelen van in. Terwijl ik extra ademruimte kreeg, genoten Jules en Alixe van een zekere gewonnen vrijheid.
Want een koek? Die nemen ze gewoon zelf uit de kast. Frisdrank hebben we niet in huis, maar ze kunnen verdomd goed overweg met onze Sodastream en het assortiment bio-siroopjes. De schermen draaien ongetwijfeld overuren, en velen zullen ze rotverwend noemen. Maargoed, ‘t is geven en nemen, en het opnemen van een zekere verantwoordelijkheid.
Ahja, het is oktober, de motor is op gang gekomen en daar hebben mijn kinderen zeker ook hun aandeel in.
Zo herkenbaar! Hier zijn het ook de vele hobbies die zwaar wegen en waarvoor veel planning vereist is. Maar ik gun het hen ook voor de volle 100 procent.