“Later zullen we ermee lachen”, kendet? Iedereen maakt situaties mee die op het moment zelf enorm stresserend en allesbehalve grappig zijn, maar waarvan je weet dat de anekdote nog jarenlang zal meegaan. Ik zou een boek kunnen schrijven met onnozeliteiten die mij overkomen zijn. Zoals die keer dat ik ‘s nachts mijn auto kwijt was in hellhole Brussel, de woelige nacht dat Anderlecht kampioen speelde, een onweer losbarste, mijn gsmbatterij het begaf en ik mij uit pure miserie liet ophalen door de politie. Mijn boek zou uit meerdere hoofdstukken bestaan. Overwegend loedermoeder toestanden. Maar ook over mezelf buitensluiten kan ik ‘t één en ’t ander vertellen.
De eerste keer was zo’n 9 jaar geleden. Ik was op dat moment pril zwanger van Jules en nam rijles. Het idee was om tegen de bevalling mijn rijbewijs en wat vertrouwen in de wagen te hebben. Kwestie van mobiel te zijn met mijn zoon. Dus elk weekend ging ik zoveel mogelijk oefenen. ’T was tijdens één van deze rijlessen dat Matthijs me lichtelijk gefrustreerd opbelde. Of ik met mijn sleutel langs ons huis kon passeren. Hij had bij thuiskomst zijn sleutel afgebroken en kon zichzelf bijgevolg geen toegang verschaffen tot de woning.
Een ongeluk komt nooit alleen, dus ’t spreekt voor zich dat ik op dat moment mijn sleutel -uiteraard- niet mee had. Dan sta je daar samen te koekeloeren op de oprit en ga je online op zoek naar een slotenmaker in de buurt. Dat er heel wat onnozelaars op de markt zitten, is algemeen geweten. Het internet staat vol zelfverklaarde slotenmakers, en ’t is niet vanzelfsprekend iemand te vinden die werkelijk te vertrouwen is.
Ondertussen zijn er online diensten zoals https://slotenprobleemkwijt.be/ die je helpen om het kaf van ’t koren te scheiden. Maar op dat moment was het niet gemakkelijk iemand te vinden, en tout court op voorhand een indicatie te hebben van wat dat lolletje u gaat kosten.
Voor we dus een slotenmaker opbelden, gingen we op zoek naar inbraakmogelijkheden in eigen huis. En die vonden we verrassend snel. Uiteindelijk zijn we via één van die pijnpunten ook binnen geraakt, en het zet je wel aan het denken.
Die zwakke punten werden snel aangepakt, en het was pas enkele jaren later dat we opnieuw -zonder sleutel- voor gesloten deur stonden. ’T is te zeggen: ik stond voor gesloten deur. Mijn kinderen (op dat moment 2 en 3 jaar oud) waren binnen. Tijdens het uitladen van de boodschappen viel de deur in het slot. Ik stond buiten, mijn twee kleuters binnen. Paniekske. Alle inbraakmogelijkheden waren aangepakt en ik zag geen mogelijkheid mezelf naar binnen te werken.
In eerste instantie probeerde ik de kinderen te overhalen de voordeur te openen. Al snel werd duidelijk dat de klink te zwaar was en bovendien net te hoog zat. Vervolgens ben ik met behulp van de buren over de tuinmuur geklommen en mijn kinderen naar de achterdeur gelokt. Om daar opnieuw mijn beste overtuigingskills boven te halen. ’T moet een schoon zicht geweest zijn. Na lang sukkelen en proberen kreeg Jules de klink uit het slot en konden we elkaar filmgewijs in de armen vallen.
En onze reservesleutel gaf ik meteen mee met de buurman. For obvious reasons.