Herinner je je dat zachte voorjaar van 2020 nog? We zaten noodgedwongen thuis. Gingen massaal aan’t bakken, klussen en naaiden mondmaskers voor ’t goeie doel. De temperatuur was zalig warm voor de tijd van ’t jaar. En terwijl iedereen als een randdebiel toiletpapier insloeg, ging ik op zoek naar een zwembad.
Mijn wederhelft deelde echter niet in ’t enthousiasme. Allesbehalve. En da’s dan nog een understatement. Iets met duur, lelijk en niet proper te houden. Ik snap ’m, for once.
Al moet je bepaalde zaken ook in een perspectief durven plaatsen. Fulltime thuis met twee hyperactieve kinderen, terwijl de zon schijnt. Ik ding dus, als geëmancipeerde vrouw, op pad en keerde terug met jawel: een XXL zwembad. Om dan vervolgens mijn mopperende wederhelft (die absoluut niets met het zwembad te maken wou hebben) aan ’t werk te zetten. Tot daar mijn emancipatie dus.
’T moet pure koppigheid geweest zijn, maar die eerste zomer kon hij moeilijk genieten van onze bassin. Het opkramen in september ging dan ook gepaard met veel zuchten en blazen. Vervolgens bleef de veel te grote opgerolde plastiek meer dan een jaar onaangeroerd liggen. Want de zomer van 2021 was er eentje om snel te vergeten.
En toen! Toen kwam zomer 2022. Die waar de temperaturen al losjes door ’t dak gingen. Mijn pelouse is zowat elk spoor van leven kwijt, maar we klagen absoluut niet. Het zwembad werd namelijk in mei al zonder morren van stal gehaald, opgezet en met fris water gevuld. We zijn intussen vier maanden verder, en jeetjemiena. Uitbundig spelplezier, heerlijke verfrissing en zalige ontspanning bij alle gezinsleden en aanverwanten.
Serieus, mijn bikini sets hebben de afgelopen weken meer daglicht gezien dan de laatste drie jaar samen. Zelfs een heus mama / dames badpak vulde mijn collectie zwemkostuums aan. Na meer dan twee jaar mopperen, kwam eindelijk de erkenning. Dat het verdikke deugd doet, zo’n zwembad in de tuin.
Moraal van ’t verhaal: ik had gelijk.