The word is out: een derde, jawel.

‘t moet ongeveer een jaar geleden zijn dat ik bij de gynaecoloog plaatsnam. Alixe was 5 jaar geworden en het spiraal dat 5 jaar geleden, na de bevalling, werd gestoken, was aan vervanging toe. Ze vroeg me hoe het ging, hoe de kindjes het stelden en we waren beiden verbaast hoe snel de tijd voorbij vloog.  

Na de smalltalk ging ze over tot de orde van dag. Dat oude spiraal moest eruit en ging vervangen worden door een nieuw. Dat was het plan, althans. Ik twijfelde namelijk over een derde. Enorme twijfels. En hoewel het verlangen niet te negeren viel, blokkeerde ik telkens bij ‘ t rationele aspect. 

Dat we het zo goed hebben met ons gezin van 4, dat een derde ‘life as we know it’, en meer specifiek het leven de kinderen onnodig onderuit halen, dat Jules en Alixe zo’n extreem hechte band hebben en een derde hooguit een aanhangsel zou worden, dat we net onze slaap en onze vrijheid hadden teruggewonnen. Bovendien had ik net stappen gezet in een nieuwe professionele uitdaging. Het leek duidelijk: no way, geen derde. 

Maar ’t verlangen was niet langer te negeren. Ik barste in tranen uit bij de gynaecoloog. Ik probeerde mijn gevoelens te onderdrukken, weg te lachen en begraven onder een stapel niet te weerleggen excuses. Tot ik op het allerlaatste moment volledig blokeerde.  

Want eens dat nieuw spiraal geplaatst zou zijn, wist ik dat de deur voorgoed dicht was. Dan zat ik opnieuw vijf jaar vast, was het leeftijdsverschil al opgeklommen tot > 10 jaar, en ging het er sowieso niet meer van komen. 

Dus daar zat ik dan. De gynaecoloog had me ondertussen al een doos kleenex toegeschoven om het snikken en snotteren op te vangen. Ze gaf me een voorschrift voor de pil, en raadde me met een knipoog aan om alvast met foliumzuur te starten. Ze raadde me aan ook psychologische hulp te zoeken, iets wat ik uiteindelijk (om veel meer redenen) gedaan heb.

Dat ik zonder hormonaal spiraal de praktijk buiten stapte, wil niet zeggen dat we er meteen voor gingen. Integendeel. De twijfels hadden nog steeds de bovenhand, maar ik was tegelijk blij dat ik mezelf niet voor een voldongen feit had gezet door opnieuw voor 5 jaar spiraal te gaan. (I know, je kan het er elk moment laten uit halen, maar die stap ging ik nooit genomen hebben.)

De fameuze Corona lockdown gaf me tijd en ruimte om alles op een rijtje te zetten. In mei beslisten we ervoor te gaan en amper enkele weken later had ik al een positieve test in de hand. Ondertussen ligt dat zware eerste trimester achter ons en begin ik volop te genieten van dat bolle buikje. Een derde wondertje dat ons gezin vanaf maart zal verrijken.