De nieuwe Poeh film: Janneman Robinson.
Omdat de warmte amper te verdragen was, zochten wij zondag verkoeling in de cinema. Kinepolis organiseert maandelijks Family At The Movies, en dit keer waren wij erbij. Een topfilm, gratis popcorn en airco. Mijn zondagvoormiddag zat goed!
Op het programma: Janneman Robinson & Poeh. Geen klassieke animatie- of tekenfilm, maar in ’t echt (live-action noemen ze zoiets, blijkbaar). En dan rijst natuurlijk de vraag: is de nieuwe Poeh een aanrader?
Ik moet toegeven dat ik niet meteen overtuigd was. Teleurstellend is een groot woord, maar ik had meer verwacht van een Disney-klassieker. Mogelijks te wijten aan de slecht gedupte voice-over, of ’t feit dat het verhaal een erg lange aanloop nam voor het daadwerkelijk op gang kwam.
De film neemt je mee naar de jaren 40. Janneman Robinson (a.k.a. Christopher Robin) verlaat het landelijke Sussex en trekt met zijn ouders naar drukke Londen. De tiener volgt er les op een strenge kostschool en wanneer de oorlog uitbreekt, vecht hij voor z’n vaderland. Kortom, de opbouw van de film is triest en donker. Het deprimerende leven van Robinson bereikt een hoogtepunt wanneer hij door de hoge werkdruk volledig vervreemdt van z’n gezin.
Verschillende recensies spreken hier van een bewuste knipoog naar de huidige maatschappij. Al lijkt het me eerder een terugblik naar hoe het er vroeger in veel gezinnen aan toeging. Vader had een enorme druk op z’n schouders als enige kostwinner. Er was weinig sfeer in huis, en de band tussen vader en kind was veelal koud. Zo ook tussen Robinson en zijn dochter.
People say nothing is impossible, but I do nothing every day.
Doing nothing often leads to the very best kind of something.
– Pooh
Op dat moment verschijnt Winnie de Poeh, na een kwarteeuw afwezigheid, terug op het toneel. De verwoede pogingen van Robinson om de malle ouwe beer van zich af te schudden mislukken. ‘T is tijdens één van deze pogingen dat Janneman opnieuw in het Honderd Bunderbos belandt. Pas dan wordt het interessant: Robinson vindt z’n kinderlijk enthousiasme terug.
Aanrader, of niet?
Versta me niet verkeerd, ik heb genoten en zelfs traantjes gelaten (Poeh en zijn wondermooie quotes, weetwel.), maar naar mijn mening is de film te moeilijk / zwaar is voor jonge kinderen, en tegelijk te kinderlijk voor volwassenen. Desalniettemin wel een aanrader voor tieners en jongvolwassenen die houden van de nostalgische Disneymagie.
De nieuwe Poeh-film zit vol Britse humor, waarbij depressieve Eeyore me nog ’t meest aan ’t lachen bracht. Als het kan, ga voor de Engelse versie. Er gaan zoveel magie, humor en schoonheid verloren in de ‘gedupte’ Nederlandstalige versie.
lees ook: De leukste to do’s met kinderen in de vakantie
[instagram-feed num=5 cols=5 showfollow=false]
Ik vind deze wel een must. Zou zeggen ideaal voor lagerschoolkinderen. Wij hebben er ontzettend van genoten. Ik had het trouwens ook wel opgevat als refererend aan de huidige maatschappij 🙂 Ik vond het echt een heerlijke film en zalig ook dat het een trage en rustige film is, een tegengewicht tussen al de luide, flashy, hippe andere films voor kinderen. Niet dat er daar iets mis mee is an sich. Maar ik vind het belangrijk dat ze ook dit soort trage poëtische film kunnen waarderen.
Ik moet je gelijk geven, het is een erg bijzondere en poëtische film!
Misschien dat het over een paar jaar meer aansluit bij de leeftijd van Jules en Alixe. Nu hebben ze wel genoten van de film (en dan vooral de mooie beelden), maar ik denk dat ze het verhaal en de moraal niet helemaal mee hebben.
Binnen 2 à 3 jaar misschien nog eens via Netflix opleggen, haha 🙂
Hier ook heel positief over de film en ik zag inderdaad wel de links naar de huidige maatschappij.Ik vind de film bijzonder mooi!