Ik ben zo’n moeder die het op de verjaardag van haar kinderen altijd wat moeilijk heeft. Een birthday binnen het gezin, en in’t bijzonder die van m’n oudste zoon, katapulteert me gemeen hard terug in de tijd. En doet me realiseren hoe snel de jaren voorbijgevlogen zijn. Ik zie u van achter uw scherm met de ogen draaien want ’t is een irritant cliché. Iets met #stopdetijd.
Maar hij wordt dus elf en ’t voelt alsof ik hem vorige week voor het eerst m’n armen had. Amper 22 jaar, maar klaar om ’t moederschap te ownen. Althans daar was ik rotsvast van overtuigd. Ongetwijfeld veel gesukkeld en een paar keer van mijnen roze wolk gedonderd, maar vooral enorm genoten.
Ons Julestje was een pittig kereltje die z’n wil stevig kon doordrijven. Met als hoogtepunt z’n derde levensjaar. Kort gezegd: hij heeft me leren moederen, the hard way. Veel tijd en moeite in gestoken. Bloed, zweet en tranen maar ’t resultaat mag er zijn. Het mag gezegd worden: wat nen toffe kerel is die zoon van mij.
Zo ben ik plots moeder van een puber. En hoe ouder die kinderen worden, hoe duurder ’t verlanglijstje precies wordt. Of is alleen de mijne zo merkengeil? Hij moet nog een jaar wachten op een gsm (althans, dat principe gaan we toch proberen volhouden), en hij heeft daarom z’n zinnen gezet op de nieuwe collecties van Carhart, BigBoy, Rip’nDip, Vans en consorten. Eigenlijk feitelijk veel te dure kleren om hardhandig mee over de grond te schrapen terwijl hij de nieuwste ‘tricks’ op het skateboard probeert.
Dan kan het al eens interessant zijn om een kortingske mee te pikken en daarvoor gluur ik regelmatig op deze website naar interessante acties. De jeugd hun kleren mogen er dan wel uitzien alsof ze rechtstreeks uit de thriftshop komen, het prijskaartje eraan bewijst het tegendeel.
Ge wordt maar ene keer elf, denk ik dan.