Geen zorgen, het komt helemaal goed.

Met tijd en boterhammen

Ik ben vast niet de eerste om u te vertellen dat ’t ouderschap vermoeiend is. Met twee zwangerschappen op amper 6 maanden tijd heb ik m’n portie wallen wel bijeen gespaard. Dat ik daarmee recht van spreken heb, durf ik niet meteen beweren. Mijn kinderen waren gezond, snel content en ’t zijn er tenslotte ‘maar’ twee. En toch, toch was ik oh zo vermoeid.

Nachten waarbij we tot 7 keer mochten opstaan waren niet eens zo uitzonderlijk. ’t Zal u dan ook niet verrassen dat die nachtelijke escapades hun tol eisten. Dat zowel fysiek als mentaal. Ik wou bewijzen dat ik kon shinen. En dat zowel privé als professioneel. Carrière, een proper huis, veel vrienden en een spetterend seksleven. En niet te vergeten: de kledij, kapsels en zelfs lunchboxen van de kinderen: allemaal on-fleek. In realiteit was ik gewoon doodmoe. Te moe om mijn benen te scheren, weetwel.

Zei ik al dat’k moe was?

Mijn leven stond in’t teken van de kinderen, en niks daarbuiten. Hoe schoon dat voor sommigen mag klinken, ‘t was een merde. Ik vond het o.a. moeilijk mijn ‘nieuwe’ lichaam te accepteren (en in’t bijzonder die hangende borsten, of wat ervan overbleef). Een portie zelfliefde en ontspanning zouden me goed gedaan hebben. Ahja, geen tijd en moe. Dat dus.

This is it, dacht ik. Dat verlepte lijf en die donkere wallen zullen nooit meer weggaan. Elke minuut van elke dag zal in’t teken staan van mijn kinderen. De continue bezorgdheid zal ik als een blok aan mijn been meesleuren. Zo voelde het, althans.

Ondertussen is’t 6 jaar geleden dat die eerste zwangerschap zich aankondigde. Wanneer ik terugkijk naar die babytijd stel ik mezelf de vraag hoe ik het allemaal kon bolwerken. Ik mag best fier zijn op mezelf, toch? De kinderen ontdekken hun zelfstandigheid en ik kan me steeds vaker afzijdig houden. Zo kan ik deze tekst uittypen terwijl de ze zich al een hele namiddag in stilte bezighouden op de speelkamer.

This too shall pass

Naarmate de kinderen ouder worden, neemt de ellendige vermoeidheid af. Sinds een jaar slaap ik opnieuw 8u (of zelfs meer!) per nacht. Ik moet u niet vertellen wat dat doet met een mens. Het gewicht dat op m’n schouders rust neemt af en ik kan terug in de spiegel kijken. Mijn lichaam en diens proporties herstellen zich, al heb ik daar vier jaar op moeten wachten.

Wat ik hiermee duidelijk wil maken? This too shall pass. Hoe moeilijk en zwaar het nu ook lijkt. Het is slechts een kwestie van tijd voor je ze, stap voor stap, kan loslaten. Dat ik in ‘t weekend al eens kan snoozen terwijl de kinderen een Disneyfilm (120min, halleluja!) kijken, daar had ik 2 jaar geleden enkel van kunnen dromen. M.a.w. het komt helemaal goed, met tijd en boterhammen.

[instagram-feed num=5 cols=5 showfollow=false]